دردسر های رفیق وزیر بودن🦦🍨

در طول زندگانی سراسر پر فراز و نشیب بنده، نه تنها خود افتخارِ تجربه‌ی خاطراتی فرخنده و گاهی فاجعه‌بار نصیبم شده، بلکه با برکت حضور دوستانی که خود نیز حامل و ناقل خاطراتی‌ به غایت خاص و البته تاسف برانگیز هستند، این سعادتمندی دوچندان گشته!

از جمله ی این دوستان، بانویی است از تبار نبوغ و فرهیختگی!
نامش نگار است و (متاسفانه) سال‌هاست که محضر پرنورش بر زندگی این حقیر سایه افکنده!
سال ۱۴۰۱ (زمانی که من ۲۳ ساله بودم و نگار ۱۸ سال سن داشت) هنگامی که طوفان امتحانات نهایی پایه ی دوازدهم نگار جان می‌وزید ایشان تصمیم گرفت یک گروه درسی تشکیل دهد؛ گروهی که قرار بود در آن، هر امتحان را بررسی و تجزیه کنیم و در نهایت همگی به این نتیجه برسیم که نگار، دقیقاً چه نوع خاکی بر سر خودش بریزد.

یادم هست شب امتحان عربی اش بود، بنده مشغول تکرار نکاتی از قواعد برای ایشان بودم و به ایشان گوشزد کردم: «البته اگه مؤنث باشه، اوضاع فرق می‌کنه‌ ها»
و سوال تاریخی نگار در فضا طنین‌انداز گشت:«مؤنث یعنی زن؟»
با نهایت احترام از او پرسیدم:
«خودت چی فکر می‌کنی عزیزم؟»
او با همان آرامش همیشگی‌اش گفت:
«من ترجمه‌م خوبه، زیاد توی قواعد خوب نیستم راستش!»
پرسیدم:"نگار تو واقعا همین فردا امتحان داری؟"
پاسخ داد:"آره...چطور مگه؟"
پاسخ دادم:"هیچی...همینجوری پرسیدم...آره مؤنث همون زنه ، مذکر میشه مرد!"
پاسخ داد:"مذکر رو که میدونستم ! اینو که دیگه همه بلدن...اینا رو رد کن برو جلوتر... نکته های سخت رو بگو!"

آن شب تا پاسی از شب با نگار تمرین کردم تا حداقل قبول شود
پس از خداحافظی هنگامی که سر بر بالین نهادم  تا خود صبح به این می‌اندیشیدم که دانستنِ معنی واژه‌ی "مؤنث" آن‌قدرها هم در حیطه ی قواعد نمی‌گنجد و اگر شما به صورت رندوم  در خیابان جلوی صد نفر آدم بالای ۱۵ سال را بگیرید و معنی کلمه ی "مؤنث " را از آن ها بپرسید بدون شک حداقل ۹۵ نفر معنی اش را میدانند
و دوست من در آن دسته ی پنج درصدی قرار میگرفت
آن شب در حالی که بسیار نگران آینده اش بودم به خواب رفتم

نگار در تمام سالیان تحصیلش، مکرراً و موکداً اعلام می‌فرمود که راه رستگاری نه از لابه‌لای جزوات عربی و فیزیک، بلکه از راه "ناخن کاری" رد می‌شود و بارها تاکید کردند که پس از اخذ دیپلم سریعا وارد صنف ناخن کاران خواهد شد.
اما روزگار، موجودی‌ست با خویی غافل‌گیرکننده. امتحانات خرداد نگار به پایان رسید و در کمال ناباوری نگار در همه‌ی امتحانات قبول شد آن هم بدون تک‌ماده‌ و تبصره‌ !
ما هنوز از شوک قبولی نگار و اخذ مدرک دیپلمش در نیامده بودیم که تابستان فرا رسید و شوک دوم از طرف نگار به ما وارد شد

ما گمان می‌کردیم حالا که نگار جان دیپلم را اخذ کرده، لابد همان مسیر موعود را در پیش خواهد گرفت و قدم در  راه ناخن کاری خواهد نهاد
اما به یک باره نگار، که به تازگی از فشار امتحانات رها شده بود، دچار هوس خطرناکی شد به نام " انتقال تجربه"!
او تصمیم گرفت اصول درستِ درس خواندنش را به جمع کثیری از دوستان نگون‌بخت دبیرستانی منتقل نماید.

و این‌گونه بود که این دوست اندیشمندم که تا همین دیروز فرق مؤنث و مذکر را نمی‌دانست، در قامت
مشاور،پشتیبان و برنامه‌ریز در موسسه‌ای کنکوری ظاهر شد؛در جایگاهی که شاید خودش هم نمی‌دانست دقیقاً باید چه کار کند و اصلا وظیفه ی اصلی اش چیست!

همواره در تمام مدتی که رفیق اندیشمندم، مسئولیت خطیر هدایت دانش‌آموزان بخت‌برگشته را بر عهده داشت، هر زمان که یکی از دانش آموزانش لب به شکایت از مشقات مسیر علم و دانش می‌گشود،نگار جان بی‌درنگ گزینه‌ی پیشنهادی "ناخن‌کاری" را با طمأنینه بر میز مشاوره‌اش قرار می‌داد
ناخن‌کاری، و سایر شعب دل‌فریبِ هنر آرایشگری، بی‌گمان مهارت‌هایی شریف و قابل احترام‌اند؛ اما نه برای آنانی که خانواده‌هایشان با هزار امید و آرزو راهی‌شان کرده‌اند تا در ماراتن تست و دانشگاه بدرخشند.
از دوست فرزانه‌ام تقاضا کردم دست از سر این بندگان خدا بردارد و بگذارد مسیرشان را در دنیای فرمول‌ها، تست‌ها و نمره‌ها پی بگیرند. او نیز، پس از ساعت‌ها چانه‌زنی و کلی طفره‌ رفتن نهایتاً و به ناچار قبول کرد.

اما داستان از جایی شروع شد که در یک روزِ از روزهایِ بی‌شمارِ تقویم، پسرِ آقای وزیر سابق، وارد آموزشگاه شد.
و تقدیر یا شایدم بدشانسی نگار را کرد پشتیبانِ پسرِ آقای وزیر سابق!
در ابتدا فامیلی "آذری جهرمی" کمی برای دوستم آشنا آمد اما او چون آن قدر درگیر حس مسئولیت و وجدان کاری اش بود این قضیه را فراموش کرد تا زمانی که "پسر آقای وزیر سابق" در اولین آزمون شرکت کرد و دوست نخاله ام در قامت یک پشتیبان باید با اولیای دانش آموزان تماس می‌گرفت و آنها را در جریان وضعیت تحصیلی فرزندانش قرار می‌داد

نگار با آقای "آذری جهرمی" تماس گرفت و بعد از دومین جمله شک او به یقین تبدیل شد
گویا آقای وزیر سابق پس از سلام و علیک سوالی که پرسیدند این بود :"کی شماره ی منو داده به شما؟"
نگار توضیح داد و پاسخ آقای وزیر سابق این بود:"پسرم  شماره ی منو به هرکسی که نباید بده !"

کلمه ی "هرکسی" شاید برای شما فقط یه کلمه باشد اما برای نگار تبدیل شد به اعلام جنگ...چنان آتشی در دوستم شعله ور کرد که خاموش شدن زود هنگامش بعید به نظر میرسید
دوست فرهیخته ام بسیار زیاد بخاطر کلمه ی "هرکسی" دلخور شد و اشاره کرد:"من هرکسی نیستم و مشاورم...بعدش تو خودت کی هستی مگه؟یه مدتی وزیر بودی که بودی!الان که دیگه همون وزیر هم نیستی حتی!"
سپس پس از انتقاد شدید بابت سرعت اینترنت،طرح صیانت و تاخیر در ساخت آزادراه تهران_شمال تلفن را با طمأنینه‌ای خاص قطع کرد

اما آتش خشم و انتقام نگار فروکش نکرد و تصمیم گرفت تا از آقای وزیر سابق انتقام سختی بگیرد
او برای انتقام گرفتن  کانالی در تلگرام تشکیل داد متشکل از بیست ممبر که همگی دوستان او بودیم و نامش را "انتقام سخت"انتخاب کرد
و این‌گونه نوشت:
"سیسی ها،این شماره ی آذری جهرمیه،وزیر سابق ارتباطات، امروز زنگ زدم بهش درمورد اوضاع درسی بچه ش باهاش صحبت کنم ،برگشته به من میگه چرا شماره ی من دست هرکسیه!اون به من گفت هرکسی!به من!!!!
هنوز انقدر نمیدونه که بعد از کار در معدن و ناخن کاری، پشتیبان بودن سومین شغل سخت دنیاست!
سیسی ها!الان وقت اینه که پشت سیسی تون باشید
این شماره ی این وزیره ست...وزیر که نه البته....وزیر سااااابق....میذارمش توی کانال...با همه ی سیم کارت هاتون مزاحمش بشید تا بفهمه کت تن کیه!"

حال که ما را در این کانال انتقام جویی از آقای وزیر اضافه کرده بود و ما حق اظهار نظر نداشتیم، خواستم مخالفتم را حداقل با ری اکشن  "دیسلایک" اعلام کنم که متوجه شدم فضای کانال دیکتاتوری ست و نگار جان فقط و فقط گزینه ی لایک را فعال کرده و ما حق مخالفت نداریم 

با او تماس گرفتم تا با جزئیات بیشتری جویای اصل ماجرا شوم
نگار گفت:"نه آخه میدونی از چی میسوزم؟ یه جوری خودشو گرفته انگار الان هم وزیره...این که الان بیکاره...حالا شماره ی یه بیکار بیوفته دست دیگران مگه چقدر اهمیت داره؟"
توضیح دادم:"نگار جان...درسته که  دیگه وزیر نیست اما بیکار هم که نیست...شاید یکی دو درجه نزول درجه کرده باشه اما قطعا باز هم مقام و سمت بالایی داره و فک نکن در بخش نیازمندی ها و کاریابی های روزنامه ها دنبال کاره!"
دوستم پس از کمی سکوت گفت:"من نمیدونم این چیزا رو...یک کلام بهم بگو ... میتونی پشت من باشی و هر روز مزاحمش بشی یا نه؟"

پر واضح و مبرهن بود که از انجام این وظیفه سر باز زدم و گفتم :" سیسی آخه طرف وزیر ارتباطات بوده یه زمانی...باز اگه وزیر فرهنگ و ارشاد یا مثلا وزیر صنعت ،معدن و تجارت بود حتما بهت کمک می‌کردم و انقدر مزاحمش میشدم که طرف خودش بیاد ازت عذرخواهی کنه.... اما آخه این وزیر ارتباطات بوده ...با یه تماس کل اطلاعات خودمون و خانواده مون رو در میاره دردسر میشه واسمون...با وزیر در نیوفت سیسی!من از طرف اون ازت معذرت میخوام...بچگی کرد!"
نگار با لحن دلخوری گفت:"باشه...فقط یادت بمونه یه بار ازت یه چیزی خواستم...فعلا کاری نداری؟من برم جلسه دارم...باید برای دانش آموزام سخنرانی کنم"
و سپس تلفن را قطع کرد