بچه ها لطفا کامل بخونیدش:)
یا باید بمیرم (جدی ام)
یا امسال دیگه از این خونه برم و راهی جز دانشگاه نیست خواهشا قضاوت نکنین فقط خودتونو بزارین تو شرایط من و بگین چیکار کنم بهتره
یه ساله پشتم ولی انقدر حالم تو این خونه بده و شکنجه میشم که درس که هیچی اینکه زنده میمونم خیلی هنر کردم تا اینجا...(مشکلات خوانوادگی شدید دارم) حالا بعد از هزاربار در رفتن از دست افسردگی و هزار جور جریانات مختلف که سرتونو درد نیارم گفتنش دردیو دوا نمیکنه... یه کورسوی نور تو قلبم کاشتم و میخوام به زندگی وصل شم
هدفم خیلی بزرگه برا همین نمیتونم عمرمو تلف کنم باید زودتر جمو جور کنم و هیچ کاری هنوز نکردم امسال باید میرفتم دانشگاه ولی بازم نذاشتن انقدر عذابم دادن و اذیتم کردن نمیگم همش تقصیرع اوناس و خونه و خونواده ولی نتونستم دووم بیارم و دوباره مثه پارسال درگیر حال بدمو تاثیر زندگی مزخرفم شدم خلاصه که برا رشته های تاپی که میدونم لایقشون بودم ولی نشد الان شانسی ندارم(منه خاک بر سر مثلا نیزهوشان بودم) خلاصه اینارو گفتم بدونید شرایط چیه ولی اینو بگم که رسما دارم خفه میشم خیلی بعیده یه سال دیگه ام بتونم تحمل کنم ولی بازم اگه مجبور باشم میمونم
حالا بین دانشگاه پیام نور یا دولتی بدون کنکور(رشته های پایین) و پشت موندن به نظرتون چیکار کنم؟
اگه بخوام برم دانشگاه تهران میزنم فقط فک کنم پیام نور بتونم دربیام تهران. اگه دولتی ام بزنم رشته و شهر پایین تر شاید دربیام منتها برام نه رشته مهمه نه اینده اش چون قرار نیست حتی مدرکشو بگیرم فقط میخوام برم شهر بزرگ و بهتر که بتونم پیشرفت کنم جمو جور کنم نهایتا بعد سه سال مهاجرت میکنم شده حتی دیپلم مجدد میگیرم ولی نمیمونم ینی رشته مهم نیست چرتم باشه
فکر کنم تهران ادبیات اردو داشت بدون کنکور خود دانشگاه تهران
نظرتونو با شرایط من بگین خواهش میکنم حالم خیلی مناسبه این نیست که کنایه بزنید:)
عزیزم نمی خوام قضاوتت کنم ونمی دونم دقیقا چه مشکلی داری اگه خانودت خانوده واقعی خودت هستن نامادری نا پدری.. نیستن قدرشون بدون من به شخصه با 28سال سن یه سال متوجه شدم هیچی خانواده نمیشه پدر مادر برادر تو روزای یخت زندگیم پشتم شدن با اینکه می گفتم دوسم ندارن... وپشت بمون قشنگ درس بخون رشته خوب بیار رشته به درد بخور بتونی آینده داشته باشی
بیاین خو:)
....
درصدم ممکن نیست بتونم این خونه رو تحمل کنم
همه فکر و ذکرم فرار کردن از دست این خونواده لجنه که بوی تعفنش از همه جا داره بالا میره... خودمو از دست افسردگی نجات دادم تا زندگی کنم ولی حالا... گیجم خیلی گیج
رویام بزرگه
باید برم
برم یه شهر بزرگ تر بهتر تا بتونم بهش برسم
و تنها راهش دانشگاه رفتنه
خیلی دلم میخواست برم دانشگاه خوب و رشته خوب
اما نشد
ولی خب در کل قرار نبود خیلی مهم باشه چون بعد دو سه سال میخواستم انصراف بدم از همونم
خلاصه بگم مهاجرت هدفمه
باید برم دانشگاه صرفا و صرفا بخاطر شهرش
بعد که دستو پامو جم کردم با دیپلم مهاجرت کنم اینارو گفتم شرایطمو بدونید یه سال پشت موندم مشکلات خوانوادگی دارم نتونستم درس بخونم و خب کله دبیرستانمو درگیر افسردگیو... دیگه خودتون تهشو بخونید نمیخوام گذشتمو بیاد بیارم
فقط بگین به نظرتون برم دانشگاه ازاد؟ یه رشته چرتم باشه مهم نیس ولی شهرای بزرگ مثه تهران که بتونم زندگیمو بسازم داره عمرم میره واقعا هیچکسو ندارم تا وقتی تو این خونه بمونم بیشتر و بیشتر فرسوده میشم... تنها راه نجاتمه چیکار کنم؟ چیکار باید بکنم
