تاالان ک ۲۲سالمه و محدودیت شدیددارم،با پدری ک مشکل شخصیت واعصاب داره،و مشکلات مالی.موقعیت خانوادگی هم مایه آبروریزی هست واسم محل زندگیمون جای پایین و خیتیه، خودمم از شانس گوهم زود و چشم بسته شوهرم دادن طلاق گرفتم،مهریه هم نگرفتم،دانشگاهم کسی تف نمی‌اندازه بهم مثلا یعنی خوشگلم و بینیم رو با پول طلاقم عمل کردم اندامم خوبه توپرم.اینم بگم فک نکنید دارم تعریف میدم چیزی ک دیگران بم میگن وگرنه من خودمو موجود مزخرفی میبینم خلاصه .ولی هیچی ب هیچی فقط نگاه میکنن هیچکس نمیاد جلو همه بدردنخور شدن یا متاهل و هولن .۲ساله بین منو یکی دورادور نگاه و زل زدن بوده بعدها فهمیدم حلقه بدسته. یاتودانشگاه انقد خودشونو چس میکنن فک میکنن چ خرین.یا توخیابون پیشنهادم ک میدن میبینن مطابق هوسهاشون نیستم دک میکنن،بیرونم اصلا نمیرم بسک خونه نشین شدم،دلم نمیخاد آدم ببینم و کلا هم نمیتونم ک بخام ببینم محدودیتم شدیده.ب چی باید دلخوش کرد تواین زندگی نکبت بار مث چی آشوبم اضطراب و استرس وفکر ترشیدگی عقب ماندگی بی پولی منوخسته کرد خدایا منوبکش.اینارو نوشتم براتخلیه خودم
چرا جدا شدی عزیزم
منم خواستگار ندارم
ای کاش مهربه ات رو می گرفتی مستقل زندگیتو می کردی
عزیزم چرا سر کار نمیری سنی نداری که
چه سخت ناراحت شدم برات برو دنبال یه کاری چیزی
منم مثل تو با این تفاوت بچه دارم و همون طلاقم‌نمیت.نم بگیرم نه شوهرم نگام میکنه نه هیچ سگ دیگه ای
کدوم شهری
من جای تو بودم یه دانشگاه دیگ از شهر خودم میزدم میموندم خابگاه حداقل ازادی داشتم
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
12 ثانیه پیش
12 ثانیه پیش
19 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
