یه مدت توی برنامه X یا همون توییتر سابق، یه ژانر راه افتاده بود با این مضمون.
حالا این کی کاربرد داشت؟ وقتی یه نفر مشکلشو توییت میزد، یه نفر دیگه که با همچین مسئله ای مواجه نشده بود میومد مینوشت:((متاسفم برای تجربه بدی که داشتین من این مشکل رو نداشتم))
مثلا؟!
+پدرم منو کتک میزنه
_متاسفم برای تجربه بدی که داشتین من پدرم خیلی ماهه، تا حالا صداشم روم بلند نکرده؛ خدایا شکرت بابت این پدر بی نظیر!
قصد از راه اندازی این ژانر این بود که افرادی که به جای ارائه راه حل جلسه شکرگزاری بابت نداشتن اون مشکل راه می انداختن متوجه زشتی کارشون و حس بدی که به مخاطب میدن بشن.
هدفم از زدن همه این حرفا این بود که اینجا هم کم از این آدما نداریم
+همسرم سرطان داره
_وای خدا رو شکر من همسرم سالمه
+بچم مبتلا به بیش فعالیه
_الهی قربونش برم بچه من خیلی آروم و مودبه
+چهار ساله پشت کنکور موندم و تلاشم بی نتیجه بوده
_من که سال اول شریف قبول شدم لابد خنگی؛ میدونی چیه؟ ما خانوادگی باهوشیم البته .
و و و و و میلیون ها مثال دیگه
دوست قشنگم، الهی هزاران بار شکر که تو با مشکل من یا اون یا این مواجه نیستی، اما جایی که یک نفر داره خلاء و ناکامیش رو بیان میکنه شما نباید بیای ابراز خوشحالی کنی بابت عدم وجود اون مشکل!
چون این رفتار شما شبیه بستنی خوردن عامدانه و با لذت جلوی یه کودک کاره که نمیتونه بستنی داشته باشه!
قبل حرف زدن فکر کنید، من قول میدم سهمیه تفکرتون تموم نشه🩵
