به نظر من، علت اینکه ادما اکثرا به چشم کسی که روش کراش دارن جالب و خواستنی نمیان، و در عوض همیشه توسط ادمایی دوست داشته میشن که کمترین اهمیتی براشون قائلن، اینه که:
۱. ادما پیش کسی که واقعا دوستش دارن اعتمادبنفس ندارن، همش هُولن و آروم و قرار ندارن، خجالتی میشن و احتمال اینکه رفتار و سوتی های احمقانه ازشون سر بزنه بیشتره؛ بخاطر استرسشون.
۲. اما از طرفی ادما پیش کسی که دوسش ندارن و روش فازی ندارن ، استرس ندارن و به همون سبب کاملا خود حقیقیشون، که هم دارای عیب و نقص هاست و هم زیبایی ها رو ابراز میکنن. و اون آدمِ عادی بدون تلاشهای عجیب غریب برای دیده شدن، خواستنی تر و جذاب تره.
_ مشخصا کویین هایی هم هستن که پیش هیچ کسی از اعتماد بنفس و دلبریشون دست نمیکشن. منظور من با اکثریت بود.
نتیجه: خود واقعیتون باشید. با همه رفتارای مزخرف و عادیش. چون بهرحال به اون کراشه که برسید و آبا از آسیاب بیفته، عادی خواهید شد.
😃
