چه می‌خواهد لب تشنه به غیر از لطف بارانی
چه می‌خواهد شکسته‌دل به غیر از چشم گریانی
توکل بر توسل کن توسل بر توکل کن
در این دنیای حیرانی، در این دریای طوفانی
اگر تا شام می‌خندی، اگر تا صبح می‌خوابی
تو از مردن چه می‌فهمی، تو از برزخ چه می‌دانی
اگر آشفته‌ات کردند یعنی لایق وصلی
به او نزدیک‌تر هستی زمانی که پریشانی
نیاز مستمندان را بنه بر دیده‌ی منت
مباد آنکه بگیرد دامنت را آه انسانی
خلاصه بار باید بست یا امروز یا فردا
مده از کف مجال این دو روزی را که مهمانی
من و پروانه در آغوش هم تا صبح می‌سوزیم
که با این سوختن روشن شود کنج شبستانی
مرا هر وقت می‌دیدی گریبان پاره می‌دیدی
از اول نیز می‌آمد به من پاره گریبانی
به دامان تو دست انداختم شاید که این دفعه
بگیرد دامنت دستی از این آلوده دامانی
به جز تو جور عاشق را کسی گردن نمی‌گیرد
خطایش را زلیخا کرد، یوسف گشت زندانی
اگر چه گریه‌ی هجران، شکسته می‌کند ما را
ولی از آب پیشانی‌ست بهتر چین پیشانی
به لطف گریه کار طفل بهتر راه می‌افتد
چه بهتر بیشتر از دیگران ما را بگریانی
گره‌هایی‌ست در عالم که بی تو وا نخواهد شد
نمی‌آید به کارِ این گره‌ها هیچ دندانی
دگر فرقی ندارد جمعه و شنبه فقط برگرد
گرفتاریم ما از دست این هجران طولانی
پشیمان می‌شود آن که برای تو نمی‌میرد
”چرا عاقل کند کاری که باز آرد پشیمانی“
در باغ شهادت را به آه نیمه شب وا کن
اگر خون جگر خوردی، تو هم جزو شهیدانی
::
خبر داری که تو رفتی، به کوچه گردی افتادم
به من از تو فقط هجران رسید آن هم چه هجرانی
همه با دامن آتش گرفته رو به گودال‌اند
عجب شام غریبانی، عجب شام غریبانی
سر پیراهن تو گریه‌ی ما را در آوردند
میان این همه کشته چرا تنها تو عریانی ؟
✍ #علی_اکبر_لطیفیان
