واقعا دست خودم نیست
کاریم نکردن بهم ولی حالم ازشون بهم میخوره دلم نمیخواد کنارشون باشم یا باهاشون حرف بزنم
وقتی باهام حرف میزنن عصبی میشم
دلم میخواد ازشون دور باشم نببنمشون جدا زندگی کنم ولی نمیشه
منم اینطوریم با این تفاوت که خانوادم تو بچگی بهم ظلم کردن و فرق گذاشتن
سر همین ازشون فاصله میگیرم همش
خب چرا ؟
بدون دلیل که نمیشه
چیزی کم گذاشتن؟
اذیتت میکنن؟
سختگیرن؟
باید یه دلیلی باشه !
مامانو بابام خیلی پسرشونو دوست دارم و فرق میزارن . به منم میرسنا ولی مشخصه اونو بیشتر دوست دارن منم یه موقع هایی عصبی میشم بعد پشیمون میشم دنبال کار میگردم جدا بشم ازشون سخته با پدرو مادری که فرق میزارن زندگی کنی شاید من زیادی حساسم ولی واقعا نمیتونم پیششون بمونم به بهونه های الکی میرم بیرون تا کمتر ببینمشون ولی باید حتما کار پیدا کنم تا بتونم جدا بشم هیچ پس اندازی ندارم بزور دارم تحملشون میکنم چند جا رفتم فرم پر کردم مصاحبه رفتم هنوز خبری نشد چون سابقه ندارم کار گیرم نمیاد فروشندگی هم پرسیدم اونا هم فردی رو میخوان که سابقه داشته باشه مقصر خودمم دیر اقدام کردم برای کار.
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
1 ثانیه پیش
2 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
