کلا آدمی ام که دوس ندارم ضعفمو بقیه ببینن، حتی مامانم...
خیلی درون گرام...
خدایا،
قصدم ناشکری نیست، خودت بهتر میدونی...
این چند روز همش سعی دارم به یه ویژگی مثبتم چنگ بزنم و پیش تو بهونه اش کنم، تا نجاتم بدی ازین شرایط...
میدونم همه چی رو می بینی و هستی...
قیّم کلِ عالمی (هو الحی القیوم...)
ولی خیلی دارم اذیت میشم... از شدت تنش عصبی، چند روزه دیگه بدن دردام به ژلوفنم جواب نمیده...
خدایا،
اگه من بد بودم، تو بی نیازی از غم و درد من...
وقتی همه ی عالم مال تویه، من از کی کمک بخوام...
