الهی بی پناهان را پناهی
به سوی خسته حالان کن نگاهی
مرا شرح پریشانی چه حاجت
که بر حال پریشانم گواهی
خدایا تکیه بر لطف تو دارم
که جز لطفت ندارم تکیه گاهی
دل سرگشته ام را رهنما باش
که دل بی رهنما افتد به چاهی
نهاده سر به خاک آستانت
گدایی، دردمندی، عذرخواهی
گرفتم دامن بخشنده ای را
که بخشد از کرم کوهی به کاهی
خوشا آن کس که بندد با تو پیوند
خوشا آن دل که دارد با تو راهی
زنخل رحمت بی انتهایت
بیفکن سایه بر روی گیاهی
به آب چشمه لطفت فرو شوی
اگر سر زد خطایی، اشتباهی
مران یا ربّ زدرگاهت «رسا» را
پناه آورده سویت بی پناهی
