بخاطر شرایطش رفت چون هیچی پول نداشت و خانوادش مریض بودن برگشت شهرش
خیلی میفهمید و ب اینده فکر میکرد
هردو دانشجو بودیم از ی استان دیگ بود
خیلی اصرار کردم ک نره خیلی گریه کردم هرراهی رو امتحان کردم اما میگفت نمیخام مانع خوشبختیت بشم خیلی مصر بود رو تصمیمش
الان با خانواده داشتم شهر نزدیک شهرستانمون رو دور میزدیم
خیلی دلم تنگ شد من اونجا رو همه جاشو باهاش پیاده رفتم خیلی خاطره دارم
حتی اون شهر رو یاد گرفتم بلد نبودم ی تاکسی بگیرم حتی
دلم میخاد بهش پیام بدم اما چی بگم چی برای گفتن داریم
هیچی
ولش
به خاطر اینده ات پاتو بزار رو دلت
کسی که واقعا دوست داشته باشه هیچوقت نمیره
حرفایی که زده و نمیخوام مانع خوشبختیت بشم و این حرفا همش بهونه ست
دوست داشت؟
خیلی جالبه که بعد از آشنا شدنتون تازه فهمیده پول نداره؟
پسرت عجب بهونه هایی میارن
نمیدونم بعضی اوقات با خودم فکر میکنم ک بخاطر من رفته
ولی بعضی اوقات ب این فکر میکنم ک خودش از تلاش کردن خسته شده اینکه جون بکن برای پنج سال اینده برای رابطمون و اینکه قراره کلی سنگ بندازن جلو پاش خانوادم
نتونسته تحمل کنه
والا دوست پسر منم دقیقا با همین بهانه رفت
میگفت پولی واس خوشبخت کردن دختر مردم ندارم و تا آخر عمرم تنهایی حقمه
منم مث تو ناراحت بودم
چند ماه بعد با یکی دیگه دست تو دست خوش و خرم دیدمش
پسرا یجورین که اگه واقعا یه دختری رو بخوان تمام تلاششون رو میکنن و هیچوقت ولش نمیکنن
ببخشید اگ دارم برات میگم خیلی ناراحتی تو وجودم رخنه کرده جوری ک هربار گفتنش برام کمه و دوستی هم ندارم
میدونی ما هردو دانشجو بودیم خیلی رابطمون خوب و سالم بود من ۲۳ اون ۲۱ سنش خیلی کم بود سربازی نرفته بود پول نداشت ماشین نداشت بابای پولدار نداشت
تازه باباش مریض هم بود با تموم اینا حتی من بهش گفتم اصلا عیب نداره دانشگاه رو ول کن برو پیش خانوادت باش ولی ما از راه دور با هم در ارتباطیم هز چند ماه همو میبینم عیب نداره ک ولی قبول نکرد
شاید منم فکر میکنم با خودم ک تا اخر تنها و ناراحت میمونه
در صورتی ک نمیدونم الان داره چیکار میکنه
حتی اینستاگرامم دی اکتیو کردم
اونم پروفایلش رو برداشته
نمیدونم شاید اونقدری‌دوسم نداشت ک برام بجنگه
در صورتی ک این سختی راه برای منم بود چون من باید صبر میکردم و ازدواج نمیکردم تا پنج سال شیش سال ک شرایطش رو فراهم کنه
