ایران؛ فدایِ اشک وُ خنده ی تو… دلِ پر وُ تپنده ی تو…●♪♫
فدایِ حسرت وُ امیدت…●♪♫
رهاییِ رمنده ی تو… رهاییِ رمنده ی تو…●♪♫
ایران! اگر دلِ تو را شکستند؛ تو را به بندِ کینه بستند…●♪♫
چه عاشقانِ بی نشانی؛ که پای دردِ تو، نشستند… که پای دردِ تو، نشستند…●♪♫
کلام شد؛ گلوله باران! به خون کشیده شد، خیابان…●♪♫
ولی کلامِ آخر این شد؛ که جانِ من، فدای ایران…●♪♫
تو ماندی وُ زمانه، نو شد●♪♫ ایران فدای اشک و خنده تو
خیالِ عاشقانه؛ نو شد●♪♫
هزار دل شکست وُ آخر؛ هزار وُ یک بهانه، نو شد●♪♫
ایران! به خاکِ خسته ی تو؛ سوگند●♪♫
به بغضِ خفته ی دماوند؛ که شوقِ زنده ماندنِ من، به شادی تو خورده پیوند…●♪♫
به شادی تو خورده پیوند…●♪♫
ایران! اگر دلِ تو را شکستند؛ تو را به بندِ کینه بستند…●♪♫
چه عاشقانِ بی نشانی؛ که پای دردِ تو، نشستند… که پای دردِ تو، نشستند
