گاهی ما آدما فک میکنیم محبتی که به یه سریا داریم بی دریغه
فقط و فقط به خاطر خودشونه
ولی بی‌رودربایستی که بخوایم با خودمون رو به رو بشیم ، میفهمیم یه موقع هایی ما منفعتی که از اون آدم بهمون میرسه رو دوست داریم ، نه خودشونو
وقتی دوباره چرتکه بندازیم و بفهمیم به نفعمون نیست جوری دکمشو میزنیم که انگار از اول نبوده
مادر ، پدر ، خواهر ، برادر و...
هیچ کدوم از این اسمها مانع از این نمیشه که اون فرد به تو نگاه سودجویانه نداشته باشه
تو فکر میکنی واسه خودته ، وجود تو براش ارزشمنده
ولی یه جا این حقیقت مثل پتک میخوره تو صورتت که : تو برای اون آدم مثل یه سرمایه بودی ، مثل پولی که طرف جایی میذاره که بیشتر بهش سود بده
پس عزیزدل من
همه خوبتو نمیخوان!
تنها کسی که میتونی اطمینان داشته باشی فقط و فقط به خیر و صلاحت فکر میکنه خودتی!
آدما دنبال بهره خودشونن
