رشتمو دوست ندارم

مرخصی شما یه ترمه اس یا دوترمه؟

عزیزم من کاملا درکت میکنم میدونم احساست چیه برخورد پرسنل بیمارستان با دانشجو ها پزشکی و پیرا دیدم و همه چیز ولی بنظرم خب شما الان بخاطر دخترت نمیتونی درس بخونی چ روانشناسی چ پرستاری.بذار این دوترم بگذره بعد پرستاری رو ادامه بده کارشناسیت بگیر میتونی مشغول ب کارهم بشی و اگه بازم علاقه ب درس خوندن داشتی ارشد روانشناسی شرکت کن

عزیزم اگه پرستاریو دوس نداری ادامه نده

پرستاری فقط عشق میخواد

و اینکه میگی بچه کوچیک داری تو طرح خیلی واست دردسر میشه شیفتا

ولی خب بازار کارش نسبتا خوبه ولی خب درآمدش نسبت به زحمتش کمه

خب اصلا کادر درمان دوست نداری پس😕

ولی به نظرم حیفه هرجور میتونی تموم کن بعد فوق یه رشته متفاوت بخون که کلا تو بیمارستان نباشی

ادم یه وقتایی میبینه به رشتش علاقه داره بعد ک تو محیط کار قرار مگیره میفهمه که چه غلطی کرده،علاقه کیلویی چند.

بنظرم پرستاری شغل خوبیه

من خودم ماما هستم.

ولی ترجیح میدم به دور از استرس کار کنم

ببین منم توی موقعیتی مشابه شما بودم 

دو تا انتخاب داری

۱ : یا خووووودت تصمیم بگیری ادامه بدی

۲ : یا خووووودت تصمیم بگیری ادامه ندی

به هییییییچ کس مربوط نیست اینو واسه همه تفهیم کن که اگر این جایگاه، مناسبِ هرررر کسی هست باااااز هم دلیل نمیشه که برای تو مناسب باشه

وقتی به این باور برسی که تصمیم نهایی با خودته و هیچ کس نمیتونه زیر سوال ببرتت تازه میتونی کاری که فکر میکنی درسته انجام بدی

حالا من از خودم بگم

توی موقعیتی بودم که به شدت از نظر روحی به هم ریختم و با سه تا روانشناس و روانپزشک صحبت کردم تا بتونم به ثبات برسم که همه چیو ول کنم یا ادامه بدم

در نهایت تصمیمم به ادامه بود ولی این انتخاب خودمه برای همین به جون کسی غر نمیزنم و فکر نمیکنم دیگران برام تصمیم گرفتن

حالا چی شد که به این نتیجه رسیدم که ادامه بدم؟ 

برای خودم هدف ساختم

هدف کوچیکی هم نبود هدف معنوی ساختم دقیقا همون چیزی که از خودم و زندگیم و عمرم انتظار داشتم

این هدف معنوی بهم انگیزه داد که شرایط رو برای خودم طوری بسازم که از جایگاه خودم لذت ببرم 

درست رو ادامه بده و ول نکن هر رشته دیگه ای هم میخوندی همینو بهت میگفتم ولی به خودت بگو من درسمو میخونم تهش اینه که لیسانس روانشناسی همممم میگیرم

رها کردن کاری که شروع کردی و به دمش رسیدی جالب نیست به این چشم بهش نگاه کن که اگر یه روزی خدای نکرده عزیزت رو توی شرایط بحرانی دیدی تو بتونی نجاتش بدی اینجوری یک سال باقی مونده رو راحت تر میگذرونی و تصمیم گیری برات راحت تر میشه و راحت تر میتونی به هدف معنوی ای که برای خودت میسازی فکر کنی

من درست در لحظه ای که همه پل های پشت سرم رو خراب کردم و گفتم قید همه چی رو میزنم پشیمون شدم 😃

استعفا دادم

هی میرفتم میگفتم یکی رو بگیرید من برم

هر روز سر میزدم و منتظر بودم یه نفرو حایگزین من پیدا کنن ولی اصلا قبول نمی کردن و میگفتن اصلا استعفات رو قبول نکردیم ولب من گفتم قراردادم تموم بشه یک روز هم نمی مونم حتی از همکارام خداحافظی کردم به عالم و آدم فهموندم از نظر روحی کشش ندارم

بعد یه مدت یکی  رو آوردن تا کارو بهش آموزش بدم

دقیقا موقعی که دیدم همه چیز تموم شده به خودم گفتم چرا این میتونه و من نمیتونم؟ مخصوصا اینکه طرف فکر میکرد خیلی باعرضه ست که این توانایی رو داره یه جورایی رگ غیرتم باد کرد

رفتم و دوباره پل ها رو ساختم و استعفایی که هنوز قبولش نکرده بودن رو پس گرفتم

هنوزم از موقعیتم صد در صد راضی نیستم ولی حداقلش اینه که الان مثل قبل خودمو آزار نمیدم چون خوووووودم تصمیم گرفتم بمونم