نمیدونم والا
ولی این دوست من مادربزرگ پدربزرگش روانی بودن کلا پدربزرگش یکی از زناش رو کشته بود به زور سال ۵۸ آزادش کرده بودن
کلا ۳ تا بردار ناتنی داشتن از همین زنه بود که کشته بودنش
این مادربزرگ که خاله و مادر دوستم هم تزش بوود رقاص کاباره بوده قبل انقلاب طبق چیری که خودش گفته یهو میاد آواره میشه دو زندگی اینا
این خاله دوستم هم سال ۷۸ در رفته بود از دستشون
اون حداقل میدونه تو جنگ براش چه اتفاقی افتاده.
و حداقل خاطرش ارومه از این بایت هرچند که اونام درد کمی ندارن و منتظرن حداقل پیکر طرف برسه و خاک بشه
ولی اینکه بچت یه شب بره بیرون و هیچ وقت هیچ خبری ازش نشه و ندونی مثلا کجا رفته خیلی دردناکه
حداقل بدونی رفته کشور دیگه با چمیدونم مرده یا هرچیزی دیگه میگی این اتفاق افتاده. من قبول ندارم اینو چون اون خانواده هایی ام که بچه هاشون شهید میشن خون دل میخورن چه اونایی که خبر میرسه چه نمیرسه.
اون میدونه بچه‌اش به واسطه جنگ یه بلایی سرش اومده
ولی پدر این دختر هنوز امید داره که شاید ی گوشه‌ی دنیا زنده باشه و یا حتی اگه دیگه وجود نداره هزار تا مسیر وجود داره برای وجود نداشتنش.. که دوست داره لااقل بهش بگن بچه‌ات مرده.. تا آروم بگیره
ارسال نظر شما
این تاپیک قفل شده است و ثبت پست جدید در آن امکان پذیر نیستجدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
