وقتي با آن شهيد صحبت ميكردم، توصيفات جالبي از آن سوی هستي داشت. او اشاره ميكرد كه بسياري از مشكلات شما با توكل به خدا و درخواست از شهدا برطرف ميگردد. مقام شهادت آنقدر در پيشگاه خداوند با عظمت است كه تا وارد برزخ نشويد متوجه نميشويد. در اين مدت عمر، با اخالص بندگي
كنيد و به بندگان خداوند خدمت كنيد و دعا كنيد مرگ شما هم شهادت باشد.
بعد گفت اينجا بهشتيان همچون پروانه به گرد شمع وجودي اهل بيت حلقه ميزنند و از وجود نوراني آنها استفاده ميكنند.
من از نعمتهاي بهشت که براي شهداست سؤال كردم. از قصرها و حوريها و... گفت: تمام نعمتها زيباست، اما اگر لذت حضور در جمع اهل بيت را درك كني، لحظهاي حاضر به ترك محضر آنها نخواهي بود. من ديده ام كه برخي از شهدا، تاكنون سراغ حوريهاي بهشتي نرفته اند، از بس كه مجذوب جمال نوراني محمد و آل محمد شده اند.
صحبت هاي من با ايشان تمام شد. اما اين نکته که زيبايي جمال نوراني اهل بيت حتي با حوريها قابل مقايسه نيست را در ماجراي عجيبي درک کردم.
