با این شرایط تصمیمم به طلاق درسته؟
چقدر ممکنه پشیمان بشم و وسط راه کم بیارم؟؟
من حدود۱۳سال زندگی‌مشترک دارم بدون بچه و ۳۶سالمه
از سالهای اول ازدواجمون فکر طلاق افتادم بدلیل بدخلقی شوهرم
اما میترسیدم از طلاق
خلاصه با گذشت زمان نا امیدتر شدم روز بروز تو‌اون زندگی
و فکر طلاق پررنگ تر.جوری که کاملا افسرده شده بودم.
حدود هشت ماه پیش به بهانه شغل اومدم شهرستان خونه پدرم..تا خودمو برای طلاق آماده کنم و به شوهرم گفتم بعد چند ماه انتقالی میگیرم برای شهر خودمون و‌میام پیشت
این مدت تردیدم برطرف شد و الان اصلاااا‌دلم نمیخواد برگردم
شوهرم منتظره به زودی برم پیشش و انتقالی بگیرم
اما اصلا دلم نمیخواد برم خونه
حتی عید که رفتم خونه سر اینکه پول برای مبل خریدن خواست . من گفتم ندارم،دعوا کرد شدید و منو کتک زد...ولی با این حال من ادامه دادم
الان از نظر حسی دیگه دلم براش نمیره
دلم برای خونه و شوهرم تنگ نمیشه
به خونه پدرم عادت کردم و پدرم مادرم برای طلاق بهم. حق میدن اما خب آدمهای پولدار و دست و‌پا داری نیستن در واقع تو این راه تنهام و باید از وکیل برای کارهام کمک بگیرم.
حمایت مالی از خانوادم ندارم اما کمی پس انداز برای رهن خونه دارم که بتونم یه آپارتمان کوچک رهن کنم....
حدود۱۵تومان حقوق دارم
تنها چیزی که نمیدونم شاید درآینده ممکنه دچار پشیمانیم کنه اینه که بچه ندارم و دیگه نتونم به کسی اعتماد کنم و تا آخر عمر تنها بمونم....
با این شرایط بنظرتون تصمیم به اینکه نخوام برگردم شهر شوهرم و برای طلاق اقدام کنم،تصمیم درستیه؟ممکنه پشیمان بشم؟
