دخترا

اما بعد از پیاده شدن، دوباره اتفاقی افتاد که باعث شد موضوع دختران و لاغری ذهنم را به خود مشغول کند و این باعث شگفتی‌ام شد. داشتم با یکی از بازیگران پسر صحبت می‌کردم که حرف‌مان به دختری که می‌شناخت کشیده شد (این دختر جزو بازیگران فیلم‌های هری پاتر نبود و قبل از شروع ساخت این فیلم‌ها او را می‌شناخت). بعضی از هم‌کلاسی‌های نازنین‌شان به این دختر لقب «چاق» داده بودند. (آیا ممکن است علتش این باشد که او پسر مورد نظر را می‌شناخت؟ البته که نه!)

پسر با حیرتی صادقانه گفت: «ولی او واقعاً چاق نیست».

در جوابش گفتم: «وقتی دختری می‌خواهد دختر دیگری را آزار دهد، اولین توهینی که به او می‌کند این است که چاق خطابش کند». وقتی تدریس می‌کردم، بین دانش‌آموزان نوجوانم شاهد این اتفاق بودم. اما معلوم بود که از نظر این پسر متعادل، این رفتار خیلی عجیب بود، مثل این که کسی استیون هاوکینگ را خنگ خطاب کند.

تعجب او از این بخش همیشگی در زندگی زنان به من یادآوری کرد که واژه توهین‌آمیز «چاق» چقدر عجیب و انزجارآور است. منظورم این است که آیا چاقی واقعاً بدترین خصوصیتی است که یک انسان ممکن است داشته باشد؟ آیا چاق بدتر از کینه‌جو، حسود، سطحی، ازخودراضی یا بی‌رحم است؟ از نظر من که نه. اما شاید بگویید من از فشاری که دخترها برای داشتن اندام ترکه‌ای تحمل می‌کنند چه می‌دانم؟ حرفه من در حوزه‌ای نیست که بر اساس ظاهرم درباره‌ام قضاوت شود. من نویسنده‌ام و با استفاده از مغزم زندگی‌ام را می‌چرخانم…

آن شب به مراسم اهدای جوایز برترین کتاب‌های انگلستان رفتم. بعد از مراسم، به زنی برخوردم که حدود سه سال از آخرین دیدارم با او می‌گذشت. می‌دانید اولین حرفی که به من زد چه بود؟ «از آخرین باری که دیدمت، خیلی لاغرتر شده‌ای!»

با حیرت گفتم: «خب، آخرین باری که مرا دیدی تازه زایمان کرده بودم».

اما دلم می‌خواست بگویم: «بعد از آخرین دیدارمان، من سومین فرزندم را به دنیا آورده‌ام و ششمین رمانم را منتشر کرده‌ام. هیچ‌کدام از این‌ها به اندازه سایزم مهم و جالب نیست؟» ظاهرا که نیست. کمرم باریک‌تر به نظر می‌رسد! فرزند و کتاب چه اهمیتی دارد! بالأخره اتفاق خوبی برایم افتاده که باید به خاطرش جشن بگیرم!

روز بعد که داشتنم با هواپیما از ادینبرو به شهرمان می‌رفتم، موضوع زنان و سایزشان داشت روی فکرم سنگینی می‌کرد. در هواپیما شروع به خواندن روزنامه کردم و بلافاصله چشمم به مقاله‌ای درباره ستاره موسیقی پاپ، پینک، افتاد.

آخرین تک‌آهنگ او، «دختران احمق»، مرهمی برای افکار آزاردهنده‌ام درباره زنان و لاغری در این مدت بود. «دختران احمق» طنزی درباره الگوهایی با اندام ترکه‌ای برای دختران امروزی است، ستاره‌هایی که بزرگ‌ترین موفقیت‌شان داشتن لاک ناخن تمیز و مرتب است، یا تنها آرزوی‌شان این است که در روز عکس‌شان با چندین دست لباس متفاوت گرفته شود و تنها خاصیت‌شان در دنیا حمایت از تجارت با خرید کیف‌های گران‌قیمت و سگ‌هایی است که به اندازه موش هستند.

شاید همه این‌ها مسخره یا سطحی به نظر برسد، اما واقعاً این طور نیست. مسأله این است که دختران می‌خواهند چه باشند، به آن‌ها القا می‌شود چطور باشند و چه احساسی درباره هویت‌شان دارند. من دو دختر دارم که باید راه‌شان را در دنیایی که شیفته اندام ترکه‌ای است پیدا کنند و این باعث نگرانی‌ام است. چون نمی‌خواهم دخترانم بی‌فکر و کپی‌های خیلی لاغرِ ستاره‌های مشهور باشند. ترجیح می‌دهم مستقل، جالب، فکور، آرمان‌گرا، مهربان، صاحب‌نظر، مبتکر، بامزه و هزار چیز دیگر باشند، قبل از این که «لاغر» باشند. راستش ترجیح می‌دهم از این که زنی که کنارشان ایستاده زانوهای پرتری نسبت به آن‌ها دارد باد به غبغب نیاندازند. امیدوارم دخترانم مثل هِرمیون باشند، نه مثل پَنسی پارکینسون. امیدوارم که هرگز از این دختران احمق نباشند. همین