چند تا از حرفهای یک مرد.
سر کارمون یه مرده هست آخر هفته ها دو شیفت یا سه شیفت وای میشه،،خیلیا درکی نکردن از کارش و پشتش حرف میزنن و توهین میکن..شیفت ما ۱۲ساعته س،با دو ساعت مسیر رفت برگشت(بدون تایم استراحت و همه چی ممنوعه از گوشی و سیگار و حتی بستن چشم در حد یه دقیقه و جریمه داره)..این مرده هم تو قسمت سختی همش سر پا و کار سنگین صنعتی،صب میاد تا شب،شبو با ما میمونه،دوباره صب تا شب میمونه بعد می‌ره خونه،ینی ۳۸ساعت بکوب...اون روز تو رختکن هم صحبت شدم باهاش،وسط صحبت یهو پرسید مجردی؟گفتم ارع،گفت خوش بحالت.....منم درآوردم به شوخی گفتم خوش بحال شما تو ارزونی ازدواج کردید خونه زندگی درست کردید...
یهو غم رو تو چشماش دیدم انگار کلی فشار و سختی به آخرش رسیده بود و نیاز داشت سر ریز بشه،،یهو با لحن آروم و غمناک گفت خونه و زندگی!!!من فقط بدبختی درست کردم واسه نزدیکام،میرم خونه شرمنده زنمم ،نمیتونم تو صورتش نگا کنم،دوتا دختر دارم الان باید اونا تو ناز و نعمت باشن،ولی فقط هزینه تحصیلشون رو میدم چیز دیگ از دستم بر نمیاد،تفریح خاصی ندارن و....میگف دیگ عین قبل سه شیفت نمیتونم وایسم موندنی انگار میرم تو حالتی عین کما،چیزی مانند جنون،مجبورم دو شیفت وایسم..و......
گفتم دشمنت شرمنده مرد،تو تقصیری نداری اون موقع ک تو ازدواج کردی و بچه دار شدی مملکت این نبود،دلار این نبود،،هممون عین توعیم خودتو مقصر ندون تو ک نمی‌دونستی اینجوری میخواد بشه.(دنبال چیزی بودم ک فقط توجیه کنم اون حس تقصیر رو از دوشش بردارم)
وقتی باهام حرف میزد چشاش پرشده بود،ینی با زور خودشو نگه داشته بود...از اون روز حرفاش همش تو سرمه.این آدم داشت خودشو تو کار شکنجه میکرد تا یذره حس گناه و عذاب وجدانی ک نسبت به خانواده اش داره کم بشه.
خواستم بگم یکم بیشتر هوای همدیگه رو داشته باشید،همه خسته ایم،همه جا درده،حداقل خودمون برا همدیگه درد نباشم..
