یه وقتایی زندگی مثل یه کوه بلند و صعب‌العبور میشه. هر قدمی که برمی‌داری، سخت و خسته‌کننده‌ست. نگاه می‌کنی و فکر می‌کنی هیچ‌وقت به قله نمی‌رسی. کوله‌بار غم و سختی هم سنگین‌ترش می‌کنه.
اما یه نیروی درونی تو هست، یه ایمان قوی به خدایی که اون بالا، روی قله، منتظرته. هر چقدر راه سخت‌تر باشه، رسیدن به اون بالا، اون منظره‌ی باشکوه، ارزش بیشتری داره.
خدا فقط نگاهمون نمیکنه، اون تو هر قدم سخت، دستمون رو می‌گیره. شاید حسش نکنی، اما اون هست. اون کوه سختی، فقط یه مسیره، یه امتحانه برای اینکه نشون بده چقدر قوی هستی و چقدر بهش ایمان داری.
وقتی به قله برسی، نه تنها نفست تازه میشه، بلکه به تمام اون راه سختی که اومدی افتخار می‌کنی و می‌فهمی که بدون کمک خدا، هیچ کدوم از اینها ممکن نبود
پس تو هر سختی، سرت رو بالا بگیر و به اون قله‌ی امید نگاه کن. خدا اونجاست، منتظر دیدن صبر و ایمانت. اون قوی‌ترین پشتیبانه و هیچ‌وقت تنهات نمی‌ذاره
