ادمی اگر ذره ای از وجدانش هنو باقی باشه حتی اگه غرق در پول و خوشبختی باشه یا اوج بدبختی ام باشه اصلا مسلمونم نباشه کلا بی دین هم باشه و فقط ی انسان با وجدان باشه وقت غربت و تنهایی در درونش ی نوری هس و واقعا اونوقت حس میکنه خدا هست ک هست و دلش روشن میشه و کور سوی امیدی میبینه ک از شدت خوشی یا غم بهش پناهنده شه حتی از دست خودش