خیلی سردرگمم... بیست سالم بود با همسر سابقم ازدواج کردم آنقدر عذابم داد و بی توجهی کرد و منو ندید که تمام عشقی که بهش داشتم از بین رفت
بارها گریه کردم بارها مشاور رفتم هر کاری که به مغزم می‌رسید کردم که یکم منو ببینه و منو بخواد
من با عشق ازدواج کرده بودم ولی اون نه ...
دی ماه از هم جدا شده بودیم
قرص افسردگی میخوردم بخدا روانی شده بودم
آنقدر حجم غمی که بهم وارد کرده بود زیاد بود که همش فکر میکردم یه چاقو توی قلبمه از صبح تا شب حس میکردم سنگینی روی قلبم رو ....
خب
فانتزیشو بگو 😂 خب کنجکاو شدیم دیگه
ادامه.....
نه محبتی نه حتی به قرآن دهنشو وا نمی‌کرد بگه دوستت دارم نه کادویی هیچی هیچی(بچه ها وضعش خوب بود به ماشین هم بهم میداد به هیچ جاش بر نمی‌خورد)
اصلا منو نمیدید هیچ وقت واقعا سوختم از عشقی که داشتم بهش تازه تو رابطمون ف.اننزی داشت (نپرسید چی نمی‌خوام بترکه و کمک میخوام واقعا ) و اونقدر وحشتناک بود که من بارها تو بغلش به گریه میفتادم
ولی همچنان از گفتنش کوتاه نمیومد و این منو ذره ذره نابود کرد
تو کشمکش های طلاق یکی از شاگرد های سابقم ی شاگرد جدید بهم معرفی کرد که آقای خیلی مهربونی بود ...
هستین بگم؟
من تو اوج جدایی بودم داشتم روانی میشدم حالم خوب نبود مریض تر و افسرده تر از قبل
حس میکردم تمام روحم از دست همسرم تیکه پاره شده ...
اره
تا این که این آقایی که تازه قرار بود شاگردم بشه بهم پیشنهاد داد بریم بیرون
منم ی رستوران که تازه باز شده بود و خودمم نرفته بودم رو پیشنهاد کردم
پریود هم بودم و وحشتناک و وحشتناک تر شده بود حال روحیم
گفتم حالا میرم بیرون آب و خودم عوض میشه و اون روز کاری هم نداشتم
خب
