یه کار از پدر یا مادرتون که

👏👏👏

سراسر زندگيشون لطف بوده حيف كه الان نيستن

من ۴ سالم بود دامادمون اومد تو خانوادمون

از همون اول کل خانوادم نزاشتن باهاش صمیمی شم داداش بگم دست بدم و اینا

الان میفهمم چرا:))

اصلا نمیگم بهم چشم داره یا نگاه بد داره ها نه اصلا ولی تازه دارم میفهمم ذات درستی نداره با اینکه کاریم نداره

هیچ وقت مقایسه ام نکردن با بقیه 

سر بچه هاشون هم با کسی دعوا نکردن

۲۰ سالمه یبار ی کاری کردم ک مجازاتم‌ مررررگ بود در این حد بد

مامانم هیچی بهم نگفت و حتی سرزنشم نکرد و انگار بیشتر از خودم شرمنده شدم بنظرم ی وقتایی باید گذشت کنیم و بچه هارو سرزنش نکنیم

مامان وبابام اهل مسخره کردن کسی نبودن وقتی مهمون میومد از ته دل خوشحال میشدن به دستای کسی سرسفره نگاه نمیکردن .براشون مهم نبود کی چقدر طلا داره وخونه وماشینش چه شکلیه کلا فقط فکر مهمونی رفتن و مهمونی دادن ومسافرت وتفریح بودن تمام طول مجردیم خوشبخت ترین بودن. بعداز ازدواجم فهمیدم دنیا چقدر جای کثیفیه

هر وقت با پدرم بیرون میرفتیم ب ادمای پیر یا بچه هایی ک تاب سوار میشدن تنهایی و نیاز داشتن کسی هولشون بده

یا حتی موقعی ک بیکار بود بچه های همسایه رو کمک میکرد

بارها تو مترو ب ادما راه نشون میداد 

و بارها شده بود میوه یا غذا ب همسایه امون ک ضعیف تر بودن بدیم اونم ما بچه ها میبردیم بدیم

و این شد ک ما ها شدیم دستو دل باز ک کمک مردم میکنیم

اما خب پدرم ی چیزیو یادمون نداد اینکه مهربانی زیادی باعث میشه ازمون سو استفاده بشه و از من شد

همیشه مادرم میگفت  مهمون از روت وارد میشه ن از درب 

منظورش این بود ک با مهمونت با روی گشاده و خندان استقبال کن 

یا میگفت هروقت گفتن دَنگی تو برندار لَنگی 

یعنی وقتی جایی دیقه ۹۰ دعوت شدی نرو و بگو کار دارم 

ک بفهمن باید زودتر اعلام کنن 

الان ک ۳۰ سالمه ب حرفاشون رسیدم 

یادمه یبار بی اجازه یکم از پول خرید نون رو واسه خودم السکا خریدم اومدم خونه چنان متکی چنان متکی از باباجانم خوردم که الان با چهل سال سن هنوز یادمه دردش!!!!

باعث شده واقعا الان از پس انداز خودم بخلم بردارم یا از شوهرم می‌گیرم بگم میخام چی بخرم یا چیکار کنم

الان دخترمم یاد گرفته تقریبا واسه کاراش توضیح میده

هیچ وقت حرف دیگران رو توخونه نزدن 

ماهم حرفی میزدیم میگفتن حرف خودتون رو بزنید بعد اگه وقت داشتید درمورد بقیه هم حرف بزنید 

این شده عادت 

جلو چشم کسی غذا نخوردن رو مخصوصا بچه ها

اگه بچه خوراکی دست ما میدید عذاب وجدان مامانم رو میکشت و تا به اون بچه اون خوراکی رو تعارف نمی‌کرد آروم نمی‌گرفت

با اینکه وضع مالی مون خوب بود تو ۱۲ سال مدرسه فقط لقمه نون و پنیر و گردو بهمون داد که خوراکی نباشه که کسی ببینه دلش بخواد

مستقل بارم اوردن 

نزاشتن با جنس مخالف ارتباط بگیرم و راحت باشم با پسرای فامیل که بزرگترین لطف در حقم بود 

بین منو و داداشم فرق نزاشتن یادم نمیاد به داداشم حسادت کرده باشم و میگفتن تو مادر دومش هستی .انقدر که دوسش داشتم