من آدمی هستم که به خلوت و تنهایی خودن اهمیت میدم و خیلی برام مهمه که با خودم وقت بگذرونم و اکثر کارامو تنهایی انجام میدم. با دوستامم اگه بیکار باشم میرم بیرون البته خیلی کم چون از لحاظ مالی هم واسم مقدور نیست زیاد برم بیرون. توی کلاس و دانشگاه و بیرون از خونه هم فعالم و با دیگران ارتباط مناسبی دارم و اکثر مواقع تنها میرم بیرون واسه خرید و کار و بار و... بعد مامان و خواهرم دوتا آدم کاملا متفاوت. حتی واسه نونوایی رفتن هم دوست دارن یه نفر همراهشون باشه چه برسه به کارای دیگه. هزارتا دوست دارن ولی با اکثرشون مشکل دارن. دوس دارن برن جاهای شلوغ و مهمونی های خانوادگی و... ولی من علاقه ندارم. الان مدتیه که به من گیر دادن تو چرا دوستی نداری و تنهایی و.. من دوست دارم اما معمولا چت میکنم یا حضورا میبینمشون. جوری نیست تماس بگیریم چون مامانم خیلی کنجکاوه در مورد روابطم با دوست و آشنا. دیروز تنها رفته بودم جایی بشینم چون خیلی فشار کار و درس روم بود این چند هفته. زنگ زد گفت من و خواهرت خیلی برات ناراحتیم تو ورا هیچ دوستی نداری و با دوستات بیرون نمیری خیلی ناراحتم بخاطرت و این حرفا. به نظرتون مشکل از منه؟ یا طرز فکر مادرم و خواهرم اشتباهه. چون دارم دیگه به خودم حس بدی پیدا میکنم. از طرفی هم خوابگاهی شدم و علاقه ندارم زیاد با غریبه ها صمیمی بشم فقطدر حد صحبت و نیازی چیزی. مامانم خیلی با خواهرم مقایسم میکنه
منم دوست دارم همیشه همهجا یکی همراهم باشه
من الان شهر خودم نیستم. دوستام همشون شهر خودم بودن. الان توی شهر جدید توی یکی دوماه که من نمیتونم با کسی صمیمی شم یا یه دوست خوب پیدا کنم. با چندین نفر هم بیرون رفتم رفتار هایی دیدم که منصرف شدم دوستیمو ادامه بدم.
شما درونگرایی اونا برونگرا احساس شما رو درک نمیکنن
ولی منه میانگرا هر دوتون رو درک میکنم
کارا خودتو انجام بده هررر طور راحتی
کارات طبیعی نیست
حق با مادرته
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
