غمگینم بعضی شبا صاعقه مانند فکر روز ها و شبای گذشته میفتم حالم گرفته میشه
مخصوصا وقتی علت اتفاقاتی که برام افتاده رو نمیتونم پیدا کنم
تا حالا نشد من زانوی غم بغل کنم یه نفر بیاد بگه چته ؟
چرا ؟
احساس میکنم تنهام کسی نیست کمکم کنه
هضم نکردی... منم نکردم روزگارم عین توئه:)
تا میام بخندم یا از غذام لذت ببرم کامم با گذشته وتنهایم تلخ میشه...
آره
منم داشتم این غما رو ولی خب میتونم بهت بگم میگذره..
فقط باید حواست باشه صرفا برای اروم شدن دست به هرکاری نزنی
بقیش میگذره خدا کنارته بیشتر از همه
آدم های زیادی رو میشناسم و با خیلیا آشنا و دوستم و حتی خانواده ام برام عزیز و محترمن
ولی کسی که بخوام براش بگم از حال دلم ندارم حتی همون خانواده
اینجا هم کسی نمیشناسه میگم
کسی نیست بشنوه ؟
منم اینجوریم
همه دور برمن دوسم دارن خانوادم خوبن ولی دردمو نمیتونم به هیچکس بگم یعنی کسی در اون حد برام نبوده که براش درددل کنم
دلم یه آغوشی میخواد بغلم کنه همه حرفامو بشنوه
ولی خب تهش خودممو خودم
توهم هنوز سنت کمه مطمعن باش بلاخره یکی میاد تو زندگیت همه دردا و غماتو ازت میگیره
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز
