شوهر من ی روز بیاد بریم بیرون
یا پول بده خرید کنیم تا خرجی خوردم خوراک و...
بحثی بشه سریع میگه نمک نشناسی قدر نشناسی فلانی
من ۱۷ سالم بود ازدواج کردم
الان ۲۴ سالمه
واقعا پشیمونم
تازه میفهمم چه بلایی به سرم اومده و چه خاکی تو سرم ریختم و با چه مردی دارم زندگی میکنم
انگار کنیز و برده گرفته
فقط ازم کار میکشن
بخدا چند وقتیه حس تنفر وجودمو پر کرده دلم میخواد ازش جدا بشم ولی پام به بچه هام بسته‌س دلم میخواد حتی بچه هارو هم ول کنم برم
اما نمیتونم
آره همینطوره من مادرم منت میزاره چه برسه پسر مردم
ناراحت نمیشی؟ دلت نمیگیره؟
امروز آقا فقط پشت فرمون بود و مارو برد بیرون
من غذا درست کردم دوبار
به بچه ها رسیدگی کردم
۴/۵بار ظرف شستم
لباس شستم پهن کردم جمع کردم اتو کردم جا دادم
موقعی ک خونه بودیم اینکارارو کردم
این آقا فقط خواب بوده لعدم باهم رفتیم بیرون باز برگشتیم خونه باز همین آش و کاسه
چرا نمیشم من از نه سالگی قالی بافتم کار خونه کردم درس خوندم ازدواج کردم جهاز خودم دادم سیسمونی خودم دادم ولی مادرم برای بقیشو سنگ تموم گذاشت انگار من بچه هووش بودم از بچگی منو نخواست نه خونوادم نه شوهرم چیکار کنم فکر کردم خدا نگام میکنه جبران نداشته هام نشد که بشه شوهرم از اونا بدتر من هیچکسو ندارم حتی باهاش حرف بزنم چی بگم که نگفتنش بهتره
