من آدم درون گرایی هستم حال درونیم و حال بیرونیم که دیگران میبینن ممکنه متفاوت از هم باشه. علاقه ای به حضور در هر جمعی رو ندارم. مثلا از طرف کار همسرم برای جشنی دعوت میشیم دلم نمیخواد برم چون حوصله مواجهه با همسر همکاراش رو ندارم ولی اون برعکس منه. خیلی دوست داره شرکت کنه. یا مثلا مدرسه پسرم که میرم با چندتا از مادرا سلام علیک دارم ولی خیلی هارم اصلا نمیشناسم بعد چندسال. کلا حتا خونه مادرشوهر رفتنم برام سخته و متاسفانه هرچی میگذره بدتر میشم. بعضی اوقات خودمو سرزنش میکنم ولی بعد فکر میکنم که خب این اخلاق ساید لزوما بد نیست اینا میل درونیم هست دیگه چیکار میتونم بکنم. همیشه ملاحظه همسرمو میکردم و خودمو معذب میکردم تا مطابق میلش عمل کنم الان که چندسال از زندگیمون میگذره بیشتر نظرمو میگم. اونم الان همش میگه تو که حال نداری و یا تو تمایلی به ارتباط نداری
متوسط
من ازدواج نکردم چون گفتم حوصله ندارم هرروز بگه بیا بریم خونه مامانم بگم نمیام
بریم خونه برادرم بگم نمیام بریم خونه خواهرم بگم نمیام
بگه خالم دعوت کرده بگم نمیام
ازدواج نکردم
حوصله هیچی رو ندارم
نه باهمه
دقیقا مثل من .اوایل ازدواج به زور خودنو طتبیق میدادم
اون همه استرسو تحمل میکردم درنهایت از رفتاراشون اذیت میشدم
اما الان بعد ۱۰سال رابطمو کم کردم .هرچند بهم تیکه میندازن که چرا نیستید کمرنگ شدین و ....
اقا همه دوست ندارن مثل شما هرشب دورهمی باشن .
اما از طرفی دلم براشوهرم و بچم میسوزه اونا جمع رو دوست دارن
من هم درون گرا هستم. از مصاحبت با یک سری آدم ها لذت میبرم. مرتب دوستهام را می بینم وحداقل ماهی یک تا دوبار مهمون دعوت می کنیم. ولی از جمع های خیلی شلوغ یا مصاحبت با افراد خیلی شلوغ لذت نمیبرم و خودم را مجبور به حضور در اینطور جمع ها نمی کنم.
