ی دوست دارم بیست یک سالشه

عجیبه

راس میگه 😂

شرایط زندگی ادما فرق داره

و ابنکه ۲۱ هم هنوز بچس حرفاش هنوز از خامیه

ادما همیشه در حال حسرت خوردنن ازدواجم کرده بود الان با حسرت می‌گفت کاش درس میخوندم

اره بابا ها شوخی کردم شوهر بخدا هیچی نیس

اونی که ازدواج کرده پشیمونه 

اونی که ازدواج نكرده پشیمونه

کلا آدم در هر موقعیتی پشیمونه چون فکر میکنه اگه اینجا نبود موقعیت بهتری داشت 

ولی انتخاب های ما مثل زنجیر های به هم متصل‌ان و هر کدوم پشت بندش یه سلسله تصمیمات دیگه هست که حتی اونا هم لزوما ما رو خوشبخت یا بدبخت مطلق نمیکنه و هیچ تصمیمی تضمین کننده سرنوشتت نیست 

۱۴ سالگی اوج روزایی که آدم شروع میکنه به شناختن خودش، حالا به نظرت اون زمان سن مناسبیه برای شناختن یه نفر دیگه؟ عملا کودک همسریه جانم 

آدما همیشه از موقعیت های که دارند نا راضی هستند   شرایط هایی رو که امتحان نکردند فکر میکنند ایده آله

اگه ازدواج میکرد   پشیمون بود   حالا که درس میخونه پشیمونه

بچه هستند دوست دارند زود بزرگ بشن   بزرگ میشن افسوس بچگی رو دارن     بچه ندارند افسوس بچه رو میخورند 

بچه دارند از سختیهاش مینالند    و______؟؟،

شما بیرون زندگیشو میبینی عزیز دلم شااااید شاااااید اون هم مشکلاتی داره که آرزو میکنه موقعیت یک نفر دیگه رو داشت 

هیچ وقت نمیاد بگه سلام فلانی من فلان مشکلو دارم 

تو بد شرایطی وارد این تاپیک شدم الان عین چی عصبانی هستم

بعد ۱۴ سال زندگی مثل سگ پشیمونم که ازدواج کردم و وقت و عمرم را واسه دیگران هدر دادم 

میتونستم مجرد باشم خانم خودم باشم دستم تو جیب خودم باشه و به هیچ کسی جوابگو نباشم 

مجبور نباشم کله سحر به خاطر دیگران بیدار بشم صبحانه آماده کنم تغذیه بزارم لقمه بگیرم 

بشورم و بپزم و جمع نظافت کنم

میتونستم راحت هر جا میخوام برم نه اینکه یکی باشه هی بگه نه نرو چرا میخوای بری یا وقتی یه جا میرم صد بار زنگ بزنن بگن کی برمیگردی

اگه خودم تنها بودم آرامش داشتم الان اشک تو چشمم نبود

 یه بار که جمع و جور میکردم حداقل تا آخر هفته همه چی مرتب بود نه هر لحظه مجبور باشم جمع و جور  کنم 

هر غذایی میپختم میخوردم و لذت میبردم نه اینکه مجبور باشم غر غر تحمل کنم که چرا اینجوریه چرا اینو پختی چرا نپختی و... 

زندگی خیلی مزخرفه متاهلی مزخرف تر