۴۸ سالشه. بشدت افسرده ست و و همیشه خودخوری میکنه.
بعد تو جمع نه به خودش اهمیت میده، نه به سر و وضعش نه به رفتارش حتی حرف زدنش
دیوونم کرده
با لباس شلخته و بوی عرق از خونه میزنه بیرون. همش فکر میکنه مردم دارن از حرفاش علیه خودش سوء استفاده میکنن. همرو به چشم بد میبینه و هر حرفیو منظور دار میگیره حتی اگه طرف مقابل هیچ منظوری نداشته باشه.
بعد جالبه خودش همش حرفای تیکه و طعنه دار میزنه و پشت مردم غیبتشونو میکنه به خیال خودش داره انتقال میگیره، چه انتقامی نمیدونم
ریه ش مشکل داره تا عصبی میشه قلیون چاق میکنه میکشه
اصصصصصلا و به هیچ وجه گوش نمیده حرفای مارو فک میکنه داریم بهش تیکه میندازیم یا داریم انتقاد میکنیم ازش
الان من باید چیکارش کنم؟ حس میکنم داره دیوونه میشه. خودم کلی کار سرم ریخته این چه بلایی بود خدا سرمون اورد
