از بچگی دختر خوشگلی نبودم
تو مدرسه رفتارای بیش فعالانه ای داشتم؛ فازم با فاز بقیه فرق داشت
تو دبیرستان و راهنمایی تعداد دوست های خیلی کمی داشتم؛ اونا نزدیک ترین دوست های من بودن ولی من نزدیک ترین دوست های اونا نبودم
حس میکردم کسی علاقه ای به دوست شدن باهام نداره برای همین همیشه تنها میشستم و حتی بغل دستی هم نداشتم
تو دانشگاه هم وضعم همین بود
الان به جایی رسیدم که نه تنها هیج دوستی ندارم بلکه حتی نمیتونم روابط دوستانه ای که داشتم رو حفظ کنم
جالب اینجاست اونایی هم که دوستم بودن، خودشون تو دوست یابی مشکل داشتن و تعداد دوست های کمی داشتن