شکر خدارو میکنم که حداقل سلامتی رو دارم و در ومادرمو پیشم هستن .
اما خیلی تنهام از بعد از ۱۸سالگیم زندگیم زیر رو شد هیچی سرجاش نیست.
همین طور داره جوونیم می‌ره بدونه اینکه خوشی داشته باشم . نه به رشته تحصیلی که میخواستم رسیدم .نه مهارت های که دوست داشتم رو یاد گرفتم . نه پول دارم .نه کار میرم😓
نه به کسی که دوست داشتم رسیدم.
دارم توی تاریکی راه میرم
منم
تو ۳۰ سالگی
اومدم پرستار پیرزن شدم
با این همه زیبایی و کمالات بخاطر خانواده سمی مذهبیم
دبگه همینه چیکار میشه کرد
هنوز اول راهی بسم الله بگو برو یه مهارتی که دوست داری یاد بگیر تو تنها نیستی خدارو داری
ایشالله درست میشه و بعدا تاپیک خوشبختیات و میزنی،زندگی همیشه یه جور نمونه باور کن شعار نمیدم دیدم که میگم.
منفعت داشته باشی دورت شلوغ میشه
فکر نکن اونایی که دورشون شلوغه محبوبن خیلیاشون عین انگل از هم سواستفاده میکنن
نا امید نباش عزیز دل درکت میکنم
میتونی باز شروع کنی از اول
کار کنی پول در بیاری و مهارتی که دوست داری رو یاد بگیری
منم بخدا همینم ولی باز امید دارم
منم همینطور 🗣️🔥🔥🔥(باعث افتخاره)
🔦 چراغ قوه راه تو پیدا کن
اگه میتونی پاشو زندگیتو از نو بساز
اگه شرایطش رو هم نداری بدون یه جایی مسیر زندگی برات از همیشه روشن تر میشه
فقط باید تلاشت رو بکنی
