من جز اینجا کسیو ندارم باهاش این حرفارو بزنم واقعا به حرفاتون نیاز دارم لطفا بخونید نظرتونو بگین
من سه سال پیش از شوهرم ، عشق زندگیم که جای تمام نداشته هام بهش تکیه کرده بودم و برام مورد اعتماد ترین آدم دنیا بود خیانت دیدم ، قبل تر ها همیشه تصورم این بود که اگه یروز خیانت ببینم بلافاصله میرم ولی وقتی تجربش کردم دیدم خیلی سخته ، از طرفی عشقی که بهش داشتم و از طرف دیگه التماساش باعث شد بمونم و یه فرصت بدم که یه سال نگذشته پشیمون شدم و فهمیدم نمیتونم ببخشم
ولی چون پدر ندارم و مادرم ازدواج کرده خودمو بی پشت و پناه پیدا کردم و نتونستم برم ، ترس از بعد طلاق ، ترس از آینده ، از اینکه پول و تحصیلاتی ندارم ، ترس از اینکه چجور زندگیمو تنهایی سرپا کنم و .... منو تا الان تو این خونه نگه داشته
تو این مدت هر حالی که فکر کنیدو تجربه کردم ، خشم خییییلی زیاد ، افسردگی خیلی شدییید ، تنفر ، بدبینی ، از بین رفتن تمام اعتماد به نفسم ، تنفر از خودم و ...
حالا مشکلم اینه حس میکنم شخصیتم کلا داغون شده ، انگار نمیدونم کی ام و چی ام ، یهو به خودم میام میبینم دارم با خودم فکر میکنم که شاید واقعا تقصیر من بوده که شوهرم خیانت کرده و اون بنده خدا تقصیری نداره ، انگار مرز ها و خط قرمزامو گم کردم ، نمیدونم چی خوبه چی بد با خودم سر جنگ پیدا کردم سر هرچی خودمو سرزنش میکنم ، به طور خلاصه بخوام بگم خودمو گم کردم ، مثل یه آدمی که به سرش ضربه میخوره و وقتی بلند میشه هیچیو تشخیص نمیده
من چم شده ؟؟!!🥲😔
