و وقتی چالشی پیش می‌آد و دلخور میشی و تمام مدت مجبور نیستی واسه اینکه تازه شاید بتونی به طرف مقابلت بفهمونی که دلخور شدی و قانعش کنی که تازه درکت کنه، که حتا نگران نباشی از گفتن احساسات واقعیت، وقتی چیزها به سادگی پیش می‌رن و اون آدم پذیرش و عذرخواهی کردن بلده و همه‌چیز رو مثل دادگاه یا مسابقه و خودم و خودت نمی‌بینه، اونجاست که می‌فهمی تا قبلش انرژیت رو واسه چه مزخرفاتی صرف کردی.
اینکه مدت‌ها با یه نفر بحث کنی که بلکه شاید یک جایی بپذیره احساساتت درد گرفته و این طبیعیه و ربطی به حق داشتن و نداشتن و درست و غلط و برنده و بازنده بودن نداره و ارتباط و عزیز بودن یه چیزی ورای این‌هاست و هردوطرف ممکنه ناخواسته همدیگه رو اذیت کنن یا شبیه توقعات هم نباشن… که عذرخواهی، دلجویی، درک کردن و فهمیدن حس طرف مقابل قرار نیست تو رو زیر سوال ببره.
وقتی می‌ری توی یک ارتباط امن و لازم نیست برای همه‌ی این‌ها و بدیهی‌ترین چیزها زور بزنی و نگران باشی و خودش وجود داره، اونجاست که می‌فهمی تا قبلش با چه چیز حقیقتا بیماری داشتی کله می‌زدی!
