راستش خیلی فکر کردم این تاپیک رو بزنم یا نه
من ۱۹ سالمه و خداروشکر به دانشگاه و رشته مورد علاقم رسیدم و امیدوارم به اون زندگی که می خواستم واسه خودم درست کنم هم برسم ولی واقعیتش من هیچ احساس خاصی درباره این موضوع ندارم
با خودم که میشینم فکر میکنم احساس پوچی میکنم همش یادم میاد دوران کنکور چقدر مامانم با روح و روانم بازی میکرد
چون درسام سنگین بود گاها ناامید میشدم و تا می خواستم باهاش صحبت کنم میگفت تو منو روانی کردی و ...
مثل مرده متحرک بودم حتی وقتی دیدم قبول شدم و بالاخره به آرزوم رسیدم بازم خوشحال نشدم
الانم دقیقا مثل اون دوران حتی خیلی بیشتر حالم بده و درسام سنگینه ولی به مامانم زنگ میزنم تا میخوام یکم درد دل کنم میگه مگه فقط تو میخونی
حس میکنم هیچکس تو این دنیا منو درک نمیکنه
