شما باشی پاتونو میذارین تو خونه ی همچین زنی

من جای شما باشم خودم نمیرم ولی شوهرم با بچه ها میتونن برن

بلاهایی که سر تو آوردن سر من اومده بااین تفاوت که منو از خونشون انداختن بیرون ولی بعدش مریض شد افتاد و من به خاطر رضازاده خدا رفتم و الانم میرم  این چیزا واسه خیلی ها بوده سعی کن بزرگی کنی به خاطر خدا اگه میتونی برو اگه هنوز داغت تازه هست باید زمان بگذره من چند سال قطع رابطه کردم  ولی الان دلم سوخت واسشون باز خودت میدونی 

شوهرت خودش بره بهش سر بزنه باهاش صحبت کن بگو حالم رو بد میکنه تو روحیه ام اثر میذاره

حالا یه عده میان میگن وا مادرشع باید رفت وامد کنی اونم پسرشه و فلان و بیسار😐

اما من جای تو باشم رفت وامدو قطع میکنم و اجازه میدم فقط شوهرم بره ننه تحفشو ببینه چون شوهرت بلد نیس جلو مادرشو بگیره صبر ادمم حدی داره

من تو شرایط مشابه شما هستم.

تجربه شخصیمو میگم

به نظر من در قدم اول جلسات روان درمانی رو با یه مشاور حاذق شروع کن. چون معاشرت با چنین افرادی شدیدا آسیب زاست. شاید خودت متوجه نشی ولی از لحنت هم معلومه حالت خوب نیست و نیاز به تراپی داری.

در قدم بعد روی خودت و زندگیت و توانایی هات تمرکز کن تا فکر و خیال نکنی.

در قدم بعد هم تا حد امکان ارتباطت رو کم کن.

اما قطع نکن چون قطع ارتباط کامل چالشهای زیادی داره

همون دوری و دوستی رو پیشه کن.

فکر کن تو یه نفر داری فقط همون مونده برات هر چقدر بد می‌خوای نگهش داری ....

شوهرت نمیتونه ولش کنه 

تو جلو شوهر بدون عکس العمل باش 

یه بار ولی بشور طرفو که بگو کوچیک یا هر چی من قدر کسایی که تو اون موقعیت باهام بودن میدونم مادر جان نمی‌دونم درک بکنید یا نه ولی این حرفایی که میزنید کمکی نمیکنه از مشکلی هست دقیق بگید 

منم درگیر همینم .ولی شوهرم همه خانوادشو داره نه که فقط مادرش باشه.من دیگه خسته شدم .هر وقت میرم اونجا و میام با چشمای گریون و تپش قلب برمیگردم 

باز هم به شوهرم میگم می تونی با خودت بچه دو ساله رو ببر که مادربزرگشون بتونه نوه ش رو ببینه ولی من هر جا که روح و روان اذیت بشه هیچ وقت نمیرم

عزیزم کاری نمیشه کرد بخوای چیزی بگی زندگی به کام خودتو شوهرت تلخ میکنی فقط 

پرش می‌کنه تنها