نگاهمون به توحید باید اصلاح بشه. گاهی وقتا یه جوری دربارۀ درخواست‌هامون از خدا فکر می‌کنیم که خیال می‌کنیم اگه گسترۀ حاجتمون زیاد بشه، از اجابت دور می‌شه. مثلا اگه بچه‌م مریض باشه، خیال میکنم اگه سفت و سخت برای مریض خودم دعا کنم، به اجابت نزدیک‌تره تا بگم خدایا همۀ مریض‌ها رو شفا بده مریض منم تو اونا.
این جوری نگاه نکنیم. رحمت خدا بیش از اونیه که در خیال ما بگنجه. خدا دوست داره که به یاد بقیه باشیم.
اگه مریض دارید، برای همه مریضا دعا کنید.
اگه گره افتاده به کار ازدواج خودتون یا بچه‌تون، برای همه جوون‌های مجرد دعا کنید.
اگه قرض دارید برای همه بدهکارها دعا کنید.
اگه رشد معنوی می‌خواید، برای همه کسایی که از رشد معنوی عقب موندن دعا کنید.
اگه گرفتار بچه ناخلفید برای همه کسایی که حرص بچه‌های ناخلفشون رو می‌خورن دعا کنید.
اگه بهتون ظلم شده و از خدا می‌خواید که از دست ظالم نجاتتون بده، برای همه مظلومان عالم دعا کنید.
تو وادی قدرت خدا، شفا دادن یه مریض یا همۀ مریضا هیچ فرقی نداره. تأکید میکنم هیچ فرقی.
شما با این دعا هم معرفتتون رو به خدا نشون می‌دید و هم دلسوزیتون رو به بنده‌های خدا.
این طوری از طرف خدا رحمت بیشتری رو جلب می‌کنید.
