اگه جای من بودید چکاااار می‌کردین

همشم باهم نباشید مثلا ناهارا هرکی خونه مادر خودش شام یک شب اینجا یک شب اونجت

شما بر خونه مامان خودت، ایشون هم بله خونه مامانش خودش، ما همینکار رو میکنیم 

هرگز هم سر این ماجرا دعوت نداشتیم

هر موقع هم هرجایی دعوت شدیم، هیچ اصرار  و اجباری نیست، مثلا خاله م ما رو دعوت میکنه، من میرم همسرم اگر بخواد میاد، یا برعکس

اتفاقا وقتی اینجوری دست همدیگه رو باز میذاریم تمایل به احترام طرف مقابل هم بیشتر میشه 

اصلا سر این چیزا دعوا نکنید 

ادم بالغ هستید راحت بذارید همدیگه رو هرکی هرجا دوست داره بره 

یه دوره ای ماهم شرایطمون همین بود

من زیاد حساسیت نشون نمی‌دادم اول میگفتم هرچی تو بگی بعد ریزریز کار خودمو میکردن

قهر کنه، شما یک انسان بالغ هستی، بچه نیستی که بزرگترت تصمیم بگیره 

واقعا درک نمیکنم چطوری با آدم هایی با این حجم از بی منطقی زندگی میکنید

بهش بگو مامانم بهم نیاز داره، اگر بیام خونه شما تعطیلاته خونواده ت راحت نیستن من هم راحت نیستم 

من جای شما باشم قهر همسرم برا م مهم نیست و چون قهر میکنه، کار اشتباه رو انجام نمیدم 

منتهی زندگی ها متفاوته دیگه 

شاید مادرشوهرت بد اخلاق نیست، جسارت نباشه عزیزم ناراحت نشی اما شاید دوست نداره شما چند روز خونه شون باشی 

به هر حال مهمون هم یکی دو روز، طولانی مدت اصلا اصلا کار درستی نیست

جاری من مثل شما تعطیلات میاد چند روز میمونه، مادر شوهرم خیلی مهربونه اما واقعا کلافه میشه 

جاری م همه کاری هم میکنه برای مادر شوهرم از خونه تکونی گرفته تا پخت و پز و... اما کاملا دارم میبینم چقدر جفتشون اذیت میشن 

قکاز قهر به عنوان سلاح استفاده میکنه چون میدونه وقتی قهر کنه شما طبق خواسته ‌ عمل میکنی 

شوهر منم اوایل اینطوری بود کار به جایی رسیده بود که بهش میگفتم بالا چشمت ابروئه قهر می‌کرد غذا نمی‌خورد، عین بچه ها، طبیعی این رفتار چون ماها پر از زخم و آسیب هستیم و سلاح انتخاب میکنی برای اینکه کسی به آسیب ها زخم هامون وارد نشه

مثلا (صرفا مثاله بی احترامی نباشه) همسر شما منطقی نیست و این آسیبه، حالا برای دفاع از آسیب خودش قهر رو سلاح کرده چون میدونه اگر قهر کنه شما دیگه کاری به حرف های بی منطقش ندارید و حرف های بی منطق‌ رو می‌پذیرید 

در مورد خودم، همسرم خیلی آسیب کودکی داره، خیلی 

ی بچگی کاملا سرکوب شده داشته برای همین هر موقع کاری می‌کرد که از نظر خودش درست نبود، سریع قهر می‌کرد و من نازش رو میکشیدم و این فقط اوضاع رو بدتر کرد 

تا جایی که دیگه به قهرهاش واکنش نشون ندادم، مثلا قهر می‌کرد من جای اینکه میز بچینم هی بگم بیا غذا بخور و... ، غذای خودم رو میخوردم و اصلا براش غذا نمیذاشتم

اگر قهر بود من به روی خودم نمی آوردم و باهاش حرب میزدم، ینی اصلا اهمیتی به قهرهاش نميدادم. مسافرت میرفتیم ی مسیر دو ساعته توو ماشین ده بار قهر میکرد 

خلاصه بعد ی مدت فهمید قهر سلاح خوبی نیست و من دیگه واکنش نشون نمیدم، گذاشت کنار

اتفاقا شوهر منم خیلی خیلی تیزه

سیاست داشته باش