من چرا انقدر بی کسم🥲

نگاه کنید خانواده عشقه من‌ خودم خیلی دوسشون دارم اما بخدا اذیت میشم اینکه همش جواب پس بدم اینکه هر جور اونا میگن رفتار کنم من دلم میخواد زندگی کنم میخوان کار کنم میگن نه درس میخوام برم یه فن یاد بگیرم میگن درس میخوام بگردم هزارتا سوال میپرسن حالا خوبه یه دوستم ندارم 

همش ناراحتی های تو خونه در و دلای مامانم با من اعصابمو بیشتر خراب میکنه بیشتر افسردم میکنه یه جوری شدم با هر حرف دعوام میگیره گریه میکنم فشار روم زیاده درکم نمیکنن همش فکر میکنن بچم همش امر و نهی منم نمیخوام سرخود باشم اما حداقل تفریحمو باید بکنم خب

از درس دور شدم همش تو گوشیم سعی میکنم تنهاییمو با گوشی افراد تو گوشی برطرف کنم روز بع روز بدتر میشم انقدری فشار رومه موهام کلی میریزه بدنم یهو سست میشه نمیدونم باید چطوری بهشون بگم که منم آزاد بزارین چطوری یه دوست خوب پیدا کنم بخدا من همه کار میکنم مهربونی خوبی اما انگار هیچکی پیشم نیست

من بازم میگم خانوادم واقعا برام قابل احترامن منم منظورم از آزادی کارای بد نیست فقط می‌خوام یه نرمال زندگی رو داشته باشم طوری کردن که همههه چیزام وابسته اونا هست کاراشون همشون با منه یه بارم انجام ندم میگن عاا آیناز اینحوریه اونجوریع یه سری وقتا غصه میخورم داداشم هر وقت دلش خواست بیرونه هر وقت پول خواست همراشه هر اشتباهی کرده گفتن جوونه دوست دختر داره یدونه آخ نمیگن

انقدر فشار روانی تو خانوادم زیاده که درس نمیخونم میخوام فرار کنم بیرون خوش بگذرونم اما یه رفیق ندارم میخوام یکیو دوست داشته باشم اما همه پسرا دنبال سو استفاده که من نمیخوام اما یجوری داره میشه که بهشون دروغ بگم هر کاری دلم خواست بکنم کارایی رو که خودمم دوست ندارم انجام بدم

نه   اما هزار تا درده    مامانم بهم وابستگی شدید  داره   همچنین من      اصلا میگم جوری شده  انگار   بچه  دوسالم

درس  نمیخونن  انقدر که درگیر  فکرم    چجوری دانشگاه خوب شهر دیگه قبول  شم  حالا اگه اونم بزارن برم

من  همسن  سالامو میبینم   عشق  میکنن مستقلن عاشقن    کار میکننن  درس میخونن بخدا حسرت  میکشم  که چرا من نه  چرا  من نمیتونم یه تفریح ساده رو بکنم  چرا  همه دوستای  دورورم   دو تا چهره دارن