هیچ‌کس تو زندگی‌ت، به اندازه‌ای که تو براش وقت و احساس می‌ذاری، برات وقت و احساس نمی‌ذاره.
نه اینکه آدم‌ها بی‌رحم باشن، نه اینکه کسی دوستت نداشته باشه، ولی واقعیت اینه که تو همیشه اون‌جوری که عشق می‌دی، عشق نمی‌گیری.
یه روزی می‌فهمی که هرچقدر هم که خوب باشی، فداکار باشی، صادق باشی... اونی که نباید، قدرش رو نمی‌دونه.
بعضیا فقط عادت دارن که دوست داشته بشن، بدون اینکه واقعاً بتونن کسی رو همون‌قدر دوست داشته باشن.
و دردناک‌تر از اون؟ اینه که حتی وقتی می‌فهمن چقدر براشون ارزش قائل بودی، ممکنه براشون مهم نباشه.
پس یادت باشه: همه عشق و توجهت رو خرج کسی نکن که برات جیب سوراخ کرده.
خودتو دست کم نگیر، ارزش خودتو بدون، و یاد بگیر که به همون اندازه که دریافت می‌کنی، ببخشی.
این یه حقیقت تلخه، ولی هر دختری اگه زودتر قبولش کنه، کمتر زخمی میشه.
