از وجود شوهرم میترسم.خودش چند بار گفته میکشمت و تیکه تیکه ات میکنم توی دعوا.وقتی حرفی میشه در را قفل میکنم.
خودم نمی‌دونم چرا تو این زندگی موندم طرف میگه نمیخامت ولی خیلی خیلی انرژی گذاشتم و اینکه توی فامیل و همکار مورد تمسخر قرار می‌گیرم.خودم می‌دونم قابل قبول نیست ولی بچمم هست.
نمی‌دونم چرا همه ازم تعریف میکنن میگن قشنگی ،دکترا گرفتم.مدیرم.با هم وضع قابل قبولی از نظر زندگی ساختیم ولی همش در حال ایراد از کنه.امروز موضوع چاک مانتوی من بود که میگه باسنت معلومه.همکاره مذهبی میگه اصلأ.
اون مرتیکه مریض روانی لیاقت تورو نداره
واقعا اگه یه مرد بخاره زنش حوری باشه نابغه باشه کدبانو باشه هیچ تاثیرییییی نداره
مدیر مدرسه هستید؟
مواظب باشید عزیزم
لطفاً مراقب باش بعضیا هستند خیلی وحشی ان تو فامیلای ما ی شوهره زن بیچارش رو کشت
رفتارهای منو با معنا برداشت میکنه.
گفتم اصلا من احمقم منو بپذیر نمیشه.لیلقت ندارم.اشکم درومد
عزیزم چطور تو همچین زندگی میسازی
فکر کنم بخت و لیاقت من صفره چون خیلی واسه الان جنگیدم.
لعنت بهشون ..درو نشکنه لج کنه بگه چرا قفل کردی
کاش میمردم.زنهای همکارامو میبینم.غبطه و حسرت میخورم.عکسزنشو‌گذاشته پروفایل
برو مشاوره عزیزم حتما ریشه در کودکی دارع این مشکل
سعی کنی یه مقدار شما در رفتارت تعدیل ایجاد کنی یه مقدر هم از شوهرت بخواه از شدت عملش کم کنه تا یک جا به هم برسین . به فکر سازش باش . طلاق آخرین تیر ترکش هست . هنوز زندگی شما به اون مرحله نرسیده .
