تا دکتری خوندم شاغل شدم ازهمه مهمتر دخترم افتخارات زندگیمه
اما باگ بزرگ زندگیم که بهش نرسیدم تغییر اخلاق، روحیات و مستقل شدنمه
کار بزرگ معنویم این بود که دارم به خدا نزدیک میشم
مادی این که مدرسه ثبت نام کردم که درسی که ول کرده بودم رو دوباره پیگیری کنم ..
منم اول از همه اون عوضی رو فراموش کردم بعدش چسبیدم به درس و دانشگاه مهارت یادگرفتم پول در اوردم بعدشم خدا بهم نامزدمو داد
بعداز۱۰سال که همه حقوقم رو میدادم به همسرم تا زندگی رو بسازیم،یاد گرفتم باید برای خودم سرمایه جمع کنم!!الان هرچی پول دستم میاد طلا میخرم
تصمیم گرفتم روی خودم تمرکز کنم
فداکار نباشم
حد و اندازه رو توی خوبی و نگرانی و کمک رسانی و دلسوزی و حمایت و... نگه دارم
ترس از دست دادن نداشته باشم
ترس از دست دادن آدما مزخرف ترین اخلاقم بود
اونم آدمای بی ارزش!!
چیزایی که دلم میخواسته بخرم و همیشه بخاطر اینکه خودم رو مسئول بی دلیل مشکلات میدونستم و نخریدم و پولش و دادم برای حل مشکلاتمون رو یکی یکی دارم میخرم
مدیریت مالی زندگی رو از روی دوشم برداشتم و اموالم و در سکوت از همسرم جدا کردم و فقط اونا رو مدیریت و خرج میکنم
پامو از توی قسط و بدهی و پیشرف و بدو بدو برای کسایی که از هر چیزی که هستن راضین برداشتم و دارم تنها میرم بالا هر چند اونا هم باهام میان ولی دیگه نظر یا سرزنش یا منت و غرغری نمیشنوم
حتی درس خوندن بچه هام رو هم گذاشتم به عهده ی خودشون
خیلی چیزا هست که امتحان کنم
از خود جدیدم راضی ترم
حالا نشخوار فکریم،استرسم،بی تابی هام تموم شده و وقت بیشتری برای خودم دارم
راحت میخوابم،سریال میبینم،از تنهاییم لذت میبرم
فقط مسئولیت هایی که واقعا با خودم هست رو انجام میدم
شوهرسابقم فراری بود ورشکست بود منو گذاشت مقابل طلبکارای میلیاردیش در رف
تازه😅هرروزم هرزه های دورش بهم زنگ میزدن🙃خیانت های مکرر
نه برام مهم نبود ب کمک مشاور و روانپزشک و دخترعموهای عزیزم ب کمک پدرمادرم ک خدا عمرشون بده سرپاشدم
ازدواج کردم و خدارو شکر میکنم ک یک همسر مهربون خوب و بااخلاق نصیبم شد
حذف کردن آدمایی که حس ناکافی بودن بهم می دادن
قضاوت نمیکنم کسیو
غیبت نمیکنم
با کسی دوست صمیمی نمیشم
فعلا بیخیال غصه هام شدم
