پشت کنکورم
همش احساس میکنم ۱۶ سالمه
روابط اجتماعی خاصی ندارم با غریبه و فامیل دور حرف نمیزنم مثلا بیرون ببینم
با فامیل نزدیک سلام و لبخند
به ازدواج فکر میکنم تنم میلرزه نمیتونم یکیو کنارم تحمل کنم با مشکلات اونم کنار بیام
دلم میخواد برگردم به همون ۱۶ سالگی
برم بیرون نقاشی بکشم کتاب بخونم بی دغدغه شروع کنم کم کم درس خوندن و دوست پیدا کردن و اینا
زبان بخونم یه ساز یاد بگیرم
کسی هم ازم توقع خاصی نداشته باشه
الان کاملا درگیر کنکورم و دست و پام بستست ولی خودم تو ۱۶ سالگی جا موندم
