سلام به همگی، امیدوارم حالتون خوب باشه.
مدتیه که ذهنم درگیر یه موضوع شده و خیلی دودل بودم که مطرحش کنم یا نه، ولی بالاخره تصمیم گرفتم حرف دلم رو بزنم.
من ۲۲ سالمه و تا الان هیچ‌وقت پیش نیومده که پسری برای آشنایی با من پیش‌قدم بشه. نه اینکه انتظار خاصی داشته باشم، ولی برام عجیبه که در تمام این سال‌ها حتی یک بار هم چنین اتفاقی نیفتاده. راستش این موضوع باعث شده گاهی با خودم فکر کنم که نکنه اصلاً دیده نمی‌شم؟
شاید اولین چیزی که به ذهن‌تون برسه این باشه که شاید ظاهرم دلیلش باشه، اما واقعیت اینه که چهره‌ام معمولیه، نه خیلی خاص و نه مشکلی که باعث بشه کسی به من نزدیک نشه. اطرافیانم هم که نظرشون برام مهمه، همیشه گفتن که چهره‌ام خوبه. استایلم ساده و معمولیه، چون کمی در انتخاب پوشش چارچوب‌های خودم رو دارم، اما همیشه سعی میکنم مرتب و متناسب لباس بپوشم. از نظر قد و اندام هم مشکلی ندارم، ولی با این حال هیچ‌وقت کسی برای آشنایی به من نزدیک نشده.
گاهی با خودم فکر میکنم که شاید این موضوع به رفتارم برمی‌گرده. شخصیت نسبتاً خجالتی دارم و سخت با بقیه ارتباط برقرار میکنم، ولی آیا همیشه باید من برای ارتباط قدم بردارم؟ واقعا برام سواله که چرا هیچ‌وقت کسی از سمت مقابل این کار رو نکرده؟
راستش این حسِ نادیده گرفته شدن برام سخته. همه‌ی ما، بدون توجه به جنسیت، نیاز داریم که در اجتماع مورد توجه و پذیرش قرار بگیریم. بحث اصلاً فقط درباره‌ی دوستی یا رابطه نیست، بلکه این فکر که "چرا من؟" گاهی ذهنم رو درگیر میکنه.
نمی‌دونم راه‌حلش چیه، باید تغییری ایجاد کنم یا نه، ولی فقط می‌خواستم این حس رو به اشتراک بذارم. ممنون که وقت گذاشتید و خوندید.
امیدوارم همه‌تون کسی رو داشته باشید که عمیقاً دوستتون داشته باشه، چون حتی اگر تجربه‌ش نکرده باشم، میدونم که حس خیلی قشنگیه. ❤️
بچه ها دلم گرفته، میترسم تا آخر عمرم اینطوری باشه؟ نمیتونم توصیف کنم، اینکه احساس کنی هییییچ شانس یا فرصتی برای دوسته داشته شدن نداری🙃
