از شرایطم خسته هستم.چکار کنم زودتر ازین وضع دربیارم.عرضه خودکشی که ندارم ولی شاید یه راهی باشه سکته کنم حالا مغزی قلبی فرق نداره.این زندگی ک من میکنم هرکی بود خوشحال بود من مثل روانیا هستم.
شوهرم بیمارستان رفته منم رفتم اورژانس همونجا گفتم یه ارامبخش ندارید بمن بدید یا دکتر روانپزشک گفتن نه دکتر عمومی هس اونم صف طولانی داشت من واینستادم.دیگه نمیکشم.مغزم یاری نمیکنه برای ادامه.
میفهممت بخدا..ان شاءالله همسرتون بهتر میشه
من حالا برعکس میگم هرکی تو زندگی من بود دووم نمی آورد.
نه من خودم مریضم اضطراب خیلی وحشتناکی میگیرم راجع ب مسائل کم اهمیت بعد دلم میخاد همیشه اوضاع اونجوری ک میخام پیش بره که خوب مشخصه زندگی اصلا اینجوری نیس
همش هم فکر گذشته ها هستم همش میگم اگر ازدواج نمیکردم بهتر میشد الان مستقل بودم و برای خودم کسی بودم با ازدواجم همه اینها رو از خودم گرفتم الان اگر جدا هم بشم باز باید برگردم خونه بابام ک اونا هم اصلا شرایط پذیرش منو ندارن خودشون مشکلات زیادی دارن از نظر همه من زندگی بسیار خوبی دارم ولی از نظر خودم زندگیم پوچ و بی هدفه. بابت همین اضطراب ها وسواس گرفتم ولی هرچی دارو و مشاور گرفتم بدتر شد که بهتر نشد هرجا میرم دلم میخاد با شلنگ اب برم بشورم. خوب مشخصا کسی تحمل نمیکنه و بیمارستان هم از همه جا الوده تر و نجس تر هس برا من تحملش سخته ازون ور کسی دیگه میاد پیش شوهرم دلم نمیتونه تحمل کنه میخام خودم باشم کاراشو کنم. یه خل دیوونه شدم
از یک ادم فعال تبدیل شدم ب یه تیکه سیب زمینی گریان
