اگه همسرتون

انشالله ک بتونی تصمیم درست بگیری 

ببین مشکل اینه داری به قول خودت تحمل میکنی

باید زاویه دیدتو عوض کنی

شهرت دیگه اونجاست. خونه ات اونجاست. خونواده ات که میشه همسرت و بچه هات اونجان

شهر مجردی و خونه مامان و بابا مال یه دوره ای از زندگیت بوده که تموم شده و رفته

الان داری توی خونه خودت با خونواده خودت زندگی میکنی. تحمل کردن نداره. اگه اونجا رو بپذیری خیلی برات راحت تر میشه 

ببین خودت انتخاب کردی که تنها باشی

مردم اون شهر هم مثل بقیه شهرهای دیگه. اونا هم آدمن. یعنی تو این همه سال چند تا دوست پیدا نکردید که رفت و آمد کنید. 

واقعا این قضیه غربت که توی نی نی سایت دیدم خیلی برام عجیبه

ما اون زمانی که بچه بودم از شهر خودمون رفتیم یه شهر دیگه زندگی کردیم. اونجا یعالمه دوست و آشنا پیدا کردیم که رفت و آمد داشتیم

بعد خودم اومدم تهران دوباره رفت و آمد و دوست خانوادگی داشتیم

خواهرم الان باز رفته یه شهر دیگه اونم انقدر مهمون بازی داره که همیشه سرش شلوغه

خودم اومدم خارج از کشور باز یعالمه دوست و آشنا دارم

تازه من زیاد اجتماعی نیستم و زود با کسی صمیمی نمیشم ولی بالاخره بعد از چند سال آدم یه شبکه ای پیدا میکنه

هر جا بری بالاخره میشه ۴ نفر آدم پیدا کرد که با هم بتونید جور بشید

حالا هم میشه دوستای خانم پیدا کرد.  هم دوستای زن و شوهری.اگه بجه های همسن داشته باشن که بازم بهتر

مثلا همکارهای شوهرت. مادرای بچه های مدرسه. همسایه.  هر چی