توی مدیریت محل کارم نیاز به همفکری وارم

عذر جفتشونو بخواه دو نفر دیگه رو بیار بهتر ..با کارایی بیشتر

اشتباه اصلیتون این بوده.که از یک خانواده دو نفرو استخدام کردین.یکی از خط قرمزهای مدیریت استخدام.

دقیقا.اما با هم نه فامیل باشن و نه رفیق

قطعا تذکر رو بگو بهش

شما نمیتونی کارت رو بخاطر دو نفر دیگه به خطر بندازی که

از طرفی هم به عنوان کسی که سال های تقریبا زیادی رو مدیریت بودم یه نکته کلی رو بگم.. خیلی وقت ها زن و شوهر در یک مجموعه نمیتونن خوب کار کنن.. اگر شعبه جداگانه باشه اوکیه.. ولی اینکه کنار هم باشن هم به زندگی عادیشون ضربه میزنه هم به زندگی کاری 

برای اینکه کنار هم کار کنن باید خیلییییی سواد رابطه داشته باشن که بتونن زندگی شخصی رو با کاری قاطی نکنن تا به جایی آسیب وارد نشه

بنظرم که اگر تا الان خیلی محکم و قاطع نبودید از الان به بعد محکم و قاطع باشید و کمی هم از میزان دوستانه بودن کم کمید. چون جایگاه مدیریت واقعا کنترل احساسات و رفتارها رو میطلبه.. باید یجوری رفتار کنید که مراتب بالا به پایین رو متوجه بشن و از طرفی هم خدایی نکرده باعث تخریب شخصیت کسی نشید

الان هم فکر میکنم با جفتشون جدا جدا یه جلسه بزارید و مسائل رو باهاشون مطرح کنید و بگید دوست ندارید جلوی بقیه و یا همسرشون این موارد رو مطرح کنید برای همین یک بار میگید که تکلیف مشخص باشه

آخر جلسه هم بگید که همه موارد رو گفتید و اگر رعایت نکنن ناچارید که طور دیگه ای رفتار کنید یا عذرشون رو بخوایید

در کل نکته مهم که همه باید تو محل کار متوجهش باشن  اینه که.. روابط کاری از روابط دوستانه جدا.. هر کدوم سرجای خودش و به موقع خودش

اره دیگه.زن و شوهرن و متحد میشن با هم درصورتیزکه اگر از یک خانواده نبودن برای بهتر شدن کارشون رقابت هم می کردن.الان راحت می تونن کار شما رو خراب کنن.من خودم قبلا شغل مدیریتی داشتم.البته شاید بدجنسی به حساب بیاد اما مدیریتم طوری بود که خودشون کم کاری و اهمال کاریهای همدیگرو گزارش میدادن.و برای حقوق بیشتر و سمت بالاتر رقابت می کردن.سخته ها اما دندون لقو باید کند انداخت به نظرم هر جوری شده از اهمال کاریاشون سند و مدرک جمع کن.و یه سری سند و مدرک هم جمع کن که نشون بده مجبور به تعدیل نیرو هستی.بعد یکیشونو که به نظرم بهتره شوهره اخراج بشه،اخراج کن

خب اینا که زن و شوهرن و پشت هم و هیچ وقت گزارش همو نمیدن و حتی لاپوشونی خطاهاها و اهمال کاریاشون رو میکنن.اما غریبه ها حس رقابت دارن.من مثلا یکی از کارگرا رو یه مدت بهش بها می دادم.مثلا توی دفترم کاری داشتم صداش میزدم بیاد واسم انجام بده.کارهای اسونترو بهش واگذار می کردم و این حس حسادت و رقابت جویی در بقیه کارگرا ایجاد میکرد.یه جوری حس بی اعتمادی درشون بوجو میومد که یه نفر داره گزارششونو به من میده.و ترس برشون میداشت.اگر جایی کوتاهی میشد اخرش یکیشون میومد و میگفت تقصیر کی بوده.نمی ذاشتم با هم صمیمی بشن.موقع ناهارخوردن دور هم جمع شدن نداشتیم.هر بار چند تا چند تا انتخاب می کردم که یه دسته مشخص شده و از قبل تعیید شده نرن با هم  جلسه بگیرن.شاید غیر اخلاقی به نظر برسه.اما چاره ای نیست.برای حفظ اون سازمان یا شرکتت بعضی وقتها باید چنین کارهایی بکنی.زیر دستای ادم همیشه این تو ذهنشونه که تو حقشونو خوردی جلوت خم و راست میشن اما توی دلشون همش بدتو می خوان .هیچ کدومشون راست و حسینی نیستن.باید سیاست داشته باشی.به موقع اقتدار و به وقتش ترحم