من شاغلم.اینوگفتم بخاطر اینکه بگم باگلی آدم سرو کاردارم وکلی همکار
ولی نمیدونم چرا دلم نمیخواد خونه کسی برم حتی خونه مامانم چون اصلا بهم خوش نمیگذره هرجا هم میرم بعدش پشیمون میشم که الکی وقتم هدر دادم مخصوصا بعد ۳۰سالگی
کسی رو پیدا نمیکنم که ازمصاحبت باهاش لذت ببرم
نمیدونم افسرده شدم یا طبیعیه
نظر شما چیه لطفا بهم بگین
اگه به شوهرمم بگم متهم میشم به اینکه ارتباط اجتماعی ضعیفی دارم ومردم گریزم
بااین حال سالی چند بار مهمونی شام میگیرم بخاطر فامیلا وهمسرم وبچه هام
همه اینجوری شدن ولی واقعا خوب نیست آدم موجود اجتماعیه بعد یه مدت که تنها بمونه افسرده میشه خب آدمای دلخواه خودتو پیدا کن باهاشون معاشرت کن
کاملا حق داری تو این دورو زمونه به کی میشه اعتماد کرد؟
منم همینطور م حتی بدتر ،
والا شاغل نیستم ولی اصلا دوست ندارم کسی بیاد خونه ام یا برم جایی چون همش دردسر اذیت کار بابا میشینم خونه ام بیشتر خوش میگذره مخصوصا از آدمایی ک بهداشت ندارن متنفرم بیان خونه ام
منم اصلا دوست ندارم بیشترم بعد یه اتفاقایی که واسم افتاده بیشتر اینجوری شدم واقعا دلم فقط خونه خودمونو میخواد
من با اینکه ۲۳ سالمه و مجردم
خوابگاهیم ولی دلم میخواد تنها باشم چون آرامشش برام بیشتره،حوصله ای برام نمونده
نمیدونم چرا تو این سن منزوی شدم
حس میکنم حق با شوهرته
چقدر مثل منی فکر کردم اصلاً خودم تاپیک زدم فقط من شاغل نیستم لی باور کن وقتی خونه مامانم میرم میگم کاش نمیومدم حتی گاهی دوست ندارم مامانم خونه مام بیاد
شما درونگرایی کسی مارو دزک نمیکنع چون تعدادمون کمه
وااای دقیقا منم همینطوری ام🙄
ودقیقا بعد ۳۰ سالگی انگار این اتفاق برام افتاد!
