بالاخره یه کارآگاه خصوصی استخدام کرد و اون یارو نه تنها دلیل تصادف بلکه اسم و آدرس کسی که اون شب توی اتاق کنترل بود رو پیدا کرد. ویت گفت که این اطلاعات رو مستقیما میده به مطبوعات. ناراحت بود که بعد از دو سال، حادثه دیگه فراموش شده.
اما این کار رو نکرد.
بلیط گرفت و رفت سوییس. بعد از چند روز از دور تماشا کردن پیتر و بچههاش توی پارک، با یه پاکت پر از عکس تابوت خانوادش رفت دم خونهی پیتر. نتونست در بزنه، نشست روی نیمکتی دم در.
پیتر رفت ببینه این آقای ریشو با پالتوی بلند سیاه کیه که دم خونه نشسته.
- آقا اینجا چیکار میکنی؟
+ شما پیتر نیلسونی؟
- بله، شما؟
+ من؟ من روسیهام!
ویت گریان و خشمگین بود. عکسارو درآورد و به پیتر نشون داد اما اون زد زیر عکسا و ازش خواست هر چه زودتر بره. چند دقیقه بعد با صدای فریاد پیتر خانوادش اومدن بالای سرش. چاقو خورده و غرق خون بود. تا آمبولانس بیاد، مرده بود.
ویت برگشت هتلش و تازه دید سر تا پا خونیه! دوش گرفت، رفت یه غذایی خورد و بعد اومد توی اتاق، چمدونشو بست و رفت زیر پتو. برای اولین بار بعد از مرگ خانوادش تونست بدون کابوس بخوابه. دو سه روزی همونجا فقط استراحت کرد. بالاخره پلیس اومد سراغش و بیدارش کرد. به سختی از خواب بیدار شد و گفت: «چقد دیر کردین!»
ویت گفت قصد کشتن پیترو نداشته و در لحظه عصبانی شده، ولی خب چاقو همراش بود. وقتی ازش خواستن دقیقا تعریف کنه چی شد که درگیر شدن، گفت: «نمیدونم، تحت فشار زیادی بودم، هیچی یادم نمیاد!»
اما ماجرا چی بود؟ مگه اصلا هواپیماها هم تصادف میکنن؟
مسئول حفظ امنیت هواپیماهای اون منطقه یه شرکت خصوصی بود. کارمندای کنترل پرواز در واقع وظیفهشون همین بود. اونی که اون شب سر کار بود، پیتر، چند اشتباه مهلک کرد:
1- حواسش به درخواستای پروازای دیگه بود و اصلا تا ۴۳ ثانیه قبل از برخورد متوجه خطر نشد.
۲- وقتی فهمید، به اشتباه به خلبان گفت برای جلوگیری از برخورد باید ارتفاع رو کم کنن. بیخبز از اینکه خلبان اون یکی هواپیما هم ارتفاعشو کم کرده بود.
۳- به خلبان توپولوف گفت اون یکی هواپیما سمت چپ شما فلان جاست. دقیقا برعکس، سمت راست بود.
درست سه ماه بعد از قتل پیتر، جزییات حادثه و دلایلش منتشر شد. ویت درست فهمیده بود که میخوان مقصر رو فراری بدن. پیتر حتی اخراج هم نشده بود. چیزی که ویت نمیدونست این بود که پیتر تنها یا گناهکارترین مقصر ماجرا نبود. شرکت کنترل پروازها اون شب شروع به تعمیراتی کرده بود که بخاطرش پیتر حسابی به زحمت افتاده بود. از اون بدتر، اصلا قرار نبود پیتر تنها مامور کنترل اون شب باشه. همکارش رفته بود بخوابه! این در حالیه که حتی دو نفر هم برای اون شیفت کم بود بر اساس قوانین بینالمل
دعوا بالا گرفته بود.
اغلب مردم روسیه ویت رو قهرمان ملی میدونستن. اما بعضیها پیتر رو هم قربانی میدیدن. مقصر اصلی به نظرشون شرکت بود.
ویت توی دادگاه گفت که پشیمون نیست و از خون بچههاش دفاع کرده. دادگاه سوییسی میتونست بهش حبس ابد بده، اما در نهایت حکم ۸ سال زندان بهش داد بخاطر شرایط خاص روانیش در زمان قتل
ویت فقط ۳ سال حبس کشید و وقتی آزاد شد و برگشت روسیه، مردم دو طرف خیابون صف کشیده بودن و ارکستری هم واسش مینواخت. مرد سال منطقهش شد و همینجوری هم توی شغلش پیشرفت کرد.
از جمله پروژههای معماریش، ساختن ۸ تا گوی بزرگ در محل حادثه بود، به یاد مرواریدهای گردنبند دخترش.
الان ۶۹ سالشه، بازنشسته شده و از ازدواج دومش هم بچهدار شده. اما هنوز هم مرواریدهارو با خودش همهجا میبره💔
تقریبا همه تاپیک هاتو شخم زدم
اگه بازم تاپیک گذاشتی خوشحال میشم تگم کنی
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز
