ویت، معمار روس ۴۳ سالهای بود که خیلی زحمتکش و خانوادهدوست بود. یه پسر ۸ ساله و یه دختر ۲ ساله داشت. اما از بدشانسیش، سر کار افتاد توی یه گودالی و پاش شکست. در نتیجه مدتی بیکار شد.
بدیش این بود که درآمد زنش کافی نبود.
اما خوبیش این بود که میتونست با بچههاش وقت بگذرونه. بخصوص دخترش، دیانا، خیلی بهش وابسته شده بود
وقتی حالش بهتر شد، کار پیدا کرد اسپانیا. پروژه ۲ ساله اما پولش خوب بود. قرار شد خانواده رو بذاره و بره.
هر بار که از اسپانیا میومد خونه، دیانا بهش اصرار میکرد که اونو هم با خودش ببره این دفعه. آخرای پروژه دیگه ۴ سالش بود و شمارهی بابا رو حفظ کرده بود
خب
روزی چند بار بهش زنگ میزد و شعر میخوند. همیشه بیصبرانه منتظر بابا بود🥲
وقتی پروژهی اسپانیا تموم شد، ویت به زنش گفت بچههارو بردار بیار اینجا تعطیلات. من تمام مدت به فکر شماها بودم و میدونم دقیقا کجاها ببرمتون که عاشق اسپانیا بشین. اونا هم سریع یه پرواز چارتری توپولوف پیدا کردن.
خب
نگار جان کاش از قبل تایپ شده بود
فک کردم شخصی به اسم نگار ملوک جنایت کرده🦦
خیلی ذوق داشت. از کلی زودتر رفته بود فرودگاه منتظرشون. ولی هر چی منتظر موند خبری نشد. کلافه شده بود. متوجه شد فرودگاه هی داره شلوغ و شلوغتر میشه. تا اینکه یکی اومد ازش پرسید: شما منتظر پرواز فلان بودین؟ اینم با ذوق گفت بله. طرف خبرنگار بود. بهش گفت «تسلیت میگم»
لایک
پرواز سقوط کرده بود. در واقع اگه بخوایم دقیقتر بگیم، دوتا هواپیما توی آسمون با هم تصادف کرده بودن. دم یکی از هواپیماها شکم اون یکی رو پاره کرده بود. هر کدوم از اعضای خانواده یه جا پیدا شدن، هیچکس هم نجات پیدا نکرده بود.
اطراف بدن دیانا، دونههای مروارید ریخته بود. ویت اونارو میشناخت. خودش واسش از اسپانیا گردنبند مروارید آورده بود. دونه دونه جمع کرد و گذاشت جیبش🙃🙃
پرواز توپولوف ۶۰ نفر مسافر داشت، که ۴۵ نفر بچه مدرسهایهایی بودن که جایزه سفر برده بودن از طرف یونسکو. این برای روسیه یه فاجعهی بزرگ بود. کشور توی عزا فرو رفت. کشورایی که مسئول آسمان اون پرواز بودن، آلمان و سوییس، تا روزها پیام تسلیت نفرستادن.
ویت زندگیش شده بود قبرستون. اصلا نمیخوابید. برای خانوادش توی خود خونه یادبود تشکیل داده بود. ریششو نمیزد و در عرض دو سال، انگار ده سال پیر شده بود. هر چی پیگیری میکرد، شرکت کنترل پرواز بهش نمیگفت علت تصادف دقیقا چی بوده و کی مقصره
از اون بدتر، هی تکرار میکردن که ما مقصر نیستیما
خلبان روس بود و انگلیسی نمیفهمید. اون شب ماه تو آسمون نبود و تاریک بود. کادر پرواز خواب موندن و هزار چرت و پرت دیگه. ویت میگفت کاش حداقل مامورای کنترل پرواز گزارش بدن چی شده اون شب.
شرکت بعد از ماهها سکوت جواب داد: «مسئول اون ساعت شب اینقد تحت فشار این اتفاقه که اصلا خاطرهای از اون لحظات بحرانی نداره». بعد واسه دست به سر کردنش خسارت هنگفتی بهش پیشنهاد دادن که از خیر شکایت و این حرفا بگذره. نپذیرفت و نامهی پیشنهاد پولو پاره کرد
تقریبا دو سال گذشته بود و ویت با مرده فرقی نداشت. نصفهشب از خواب میپرید و میدوید توی اتاق بچههاش و میگفت بابا برگشته من هستم نترسید. همه نگرانش بودن ولی کسی چارهای نداشت.
