دانشجو بودم و کلی حیوون خونگی داشتم
و عاشق طبیعت و طبیعت گردی بودم
بیشتر تفریح من همین بود
همیشه محو ابرِ اسمون و برگِ پر خط و تنه‌ی پراز حس درخت و هرچی که خالقمون خلقش کرده میشدم و با هیجانِ سکوت بند بند وجودشونو نفس میکشیدم و تو ذهنم خودمو یه بانوی زال تصور میکردم که زاده‌ی روح طبیعته
جونم براتون بگه که یه روزی اتفاقی دیدار این چشمِ ناقص به جسم پر نقش یه مرد افتاد که انگار خدای طبیعت با تمام دقتش و شوق کائناتش رو بدنش نقاشی کرده بود
«چیزی که بقیه بهش میگفتن مشکل پوستی یا همون پی سیِ عامه »
لایک
اتفاقا مادیات و تحصیلات زیادی هم نداشت و به گفته‌ی اطرافیانِ نابالغ و پر از خطا ، ایشون صورت مثل ماه هم نداشت ولی آخ از شعور و منش و انسانیتش که چطور به حیوونا عشق میورزید و کمکشون میکرد و ده ها نور دیگه که پاهای منو از زمین بلند میکرد و بهم حس پرواز میداد
الان ۵ سال میگذره و تعداد بوسه های من روی نشونه هایی که خدا رو بدن این ادم گذاشته از دستم در رفته.میزان علاقم هم به میزان افزایش اون لک ها بیشتر شده
میدونم زندگی سخته و قطعا منم ممکنه کلی تاپیک ناراحت کننده و گله دار بزنم و کلی سختی های طاقت فرسا با چاشنی نامردی و بدی تو راهه ولی مشکلی نیست چون هر تایمی یه وایب جدید داره و زندگی در حرکته
بشدت معتقدم خداوقتی عاشق یکی از بنده هاش میشه رو اون نشونه گذاری میکنه
چقدر خوشبختم که بنده‌ی محبوبِ خدا،معشوقِ منه❤️
.دلنوشته‌ی کافرمومن
چقد جالب خوشمان امد
