راستش چند وقتیه که به این نتیجه رسیدم من خیلی تنهام
و هیچ آدم امنی ندارم و تو سختی‌ها تنهام خودمم
برای دوست رفیق آشنا پاتنر هیچوقت بد نبود
روزای سخت و روزای خوش کنارشون بودم هرکاری از دستم میومده کردم
دوست دارما اما بعد چندسال رفاقت اینکه تازنگ نزنم زنگ نمیزنن وقت خوشی هاشون من نیستم ولی مشکلی دارن اول به من زنگ میزنن و راهکار میخوان ناراحتم می‌کنه
راستش نمیدونم عیب منکه اینقدر خوبی اینقدر حمایت گرم یا چی....
عزیزم مشکل از تو نیست اطرافت یه مشت آدم بیمعرفته
میدونم عزیزم سخته انسانها دوست دارن،نیاز دارن که دیده بشن مورد توجه قرار بگیرن
خودت فکر میکنی مشکل کار کجاست؟مثلا من یه دوستداشتم همش میگفت من چون زشتم هیچکس منو دوست نداره من بدبختم با اینکه اصلا اینطور نبود ولی خودش اینقد منفی بود کم کم هممون ازش دور شدیم....
بعد اینو همیشه از یه دوست مجازی آویزه گوشت کن که تا خودت خودتو دوست نداشته باشی،بخودت ارزش ندی،اولویتِ زندگیت نباشی با ارزش نمیشیو کسی جذبت نمیشه
نمیدونم مشگل کجاست ولی شاید از زیاد اهمیت دادن بهشونه
من کلی سر خودمو گرم میکنم از باشگاه کلاس زبان دانشگاه
ولی احساس میکنم محبت زیادی که آدما نمیتونن اون حجم درک کنن
مثلا تو رابطه با پاتنرم من دیگه مادری داشتم میکردم حتی حواسم بود به جیبش هیچوقت توقع چیزی نکردم
واسه هرکس ۱۰۰گذاشتم واسم ۱۰ گذاشتن
همیشه خودشون خستگیشون پاتنرشون و..... اولویت بود
من شده بود خسته داغون ولی واسشون وقت گذاشتم
